Όσοι με γνωρίζουν από παλιά ξέρουν ότι από τα μέσα του 1990 είχα γίνει fan της γνωστής σειράς The X-Files.
Μια σειρά που άλλαξε τον τρόπο που γινόταν η τηλεόραση και που είχε πολύ ενδιαφέρον σε πολλά από τα θέματα που έθιγε.
Πρόσφατα είδα ότι θα γίνουν 6 νέα επεισόδια της σειράς και επειδή οι παλιές αγάπες die hard είπα να γράψω κάτι, αλλά έπεσα σε κάποιες αναρτήσεις που με καλύπτουν απόλυτα (ακόμη και στο πιο ήταν το καλλίτερο επεισόδιο της σειράς.
Δεν βρήκα όμως αναφορά στο επεισόδιο που είχε γράψει ο Στήβεν Κινγκ για τη σειρά και είχε μόνο τη Σκάλλυ πρωταγωνίστρια.
κλασσικός μαιτρ τρόμου ο King
Από wikipedia
""Chinga" is the tenth episode of the fifth season of the American science fiction television series The X-Files. It was written by noted author Stephen King and series creator Chris Carter, and directed by Kim Manners. The episode aired in the United States on February 8, 1998 on the Fox network. The episode is a "Monster-of-the-Week" story, a stand-alone plot which is unconnected to the series' wider mythology. "Chinga" earned a Nielsen rating of 12.8 and was viewed by 21.33 million viewers. The episode received mixed reviews from television critics."
Να μην ξεχνάμε την φοβερή προσέγγιση στις κυβερνητικές πρακτικές με κορυφαία φιγούρα τον Καπνιστή, που στεκόταν πάνω από τις μυστικές υπηρεσίες και ήταν ο ενδιάμεσος μιας διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας που έλεγχε τον κόσμο
Σκάλι και Μόλντερ επιστρέφουν, και μαζί ο δημιουργός Κρις Κάρτερ. Θεωρητικά αυτό είναι το #1, απολύτως απαραίτητο ζητούμενο από μια αναβίωση. Οι άνθρωποι που το έκαναν σπουδαίο έρχονται ξανά, ύστερα από ένα διάλειμμα 13 χρόνων, για να πουν κι άλλες από εκείνες τις ιστορίες.
tunguska
...Εδώ η σειρά απλά τα κάνει όλα τέλεια. Το απόγειο της δημιουργικότητας και της σωστής λειτουργίας, όπου τα πάντα δουλεύουν τέλεια στις σωστές αναλογίες και τους σωστούς συνδυασμούς. Όταν έβλεπες επεισόδιο μυθολογίας, ήξερες πως είχες λόγο να είσαι ενθουσιασμένος. Όταν έβλεπες επεισόδιο Τέρας της Βδομάδας, ήξερες πως είχες λόγο να είσαι ενθουσιασμένος. Όλα σωστά.
Η μυθολογία εμπλουτίζεται, κάθε επεισόδιο νιώθεις πως πάει τα πράγματα μπροστά, προσθέτοντας συνεχώς νέα συναρπαστικά ερωτήματα (αλλά δίχως να σε αφήνει παραπονεμένο), ενώ πλέον έρχονται και σε παραλλαγές. Ας πούμε το «Musings of a Cigarette Smoking Man» είναι τυπικά επεισόδιο μυθολογίας καθώς αφορά έναν από τους κεντρικότερους χαρακτήρες και το background του, αλλά είναι φτιαγμένο με τρόπο που θα μπορούσε να είναι ένα πανέξυπνο αυτοτελές στόρι. Ή το “Memento Mori”, που πάλι αφορά πλοκές μακράς διαρκείας, αλλά είναι το πιο βαρύ δράμα που έχει κάνει η σειρά. Και με αυτοτελή επεισόδια σαν αυτά που συνέχισαν να δίνουν οι Μόργκαν & Γουόνγκ αλλά και ο Βινς Γκίλιγκαν (που αρχίζει να το παίρνει πάνω του το ζήτημα), κάθε βδομάδα ήταν μια έκπληξη.
Αλλά η 3η, ενώ εξίσου άψογη σε γενικό περιεχόμενο, είχε υψηλότερα τις κορυφές της. Ανέδυε μια αίσθηση αναρχική ιδιοφυίας που, για να είμαστε σωστοί, είναι το στοιχείο που εξακολουθεί να διαχωρίζει τα «X-Files» από σχεδόν οποιοδήποτε επίγονό του. (Κακό πράγμα το να παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά.) Δηλαδή ναι, τι να σας πω εγώ τώρα για το «Piper Maru» που το είχα δει δύο φορές στα καπάκια για να χωνέψω το πόσο επικό ήταν, και τι να συζητήσουμε για το «Talitha Cumi». Αυτά ήταν επεισόδια μυθολογίας, όχι αηδίες.
Αλλά αυτό είναι ένα πράγμα. Το να έχεις ένα ρόστερ επεισοδίων όπως τα «War of the Coprophages», «Pusher» ή το ξεκαρδιστικό «Jose Chung’s From Outer Space», είναι κάτι άλλο. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου η σειρά έχει συγκεντρωμένο το καλύτερό της ρόστερ σεναριογράφων, όπου τα επεισόδια μυθολογίας είναι καθηλωτικά μπλοκμπάστερ, κι όπου το κάθε αυτοτελές, Τέρας της Βδομάδας επεισόδιο είναι μια νέα άσκηση ύφους, μια διαρκής εξερεύνηση του τι παλαβό, φρικιαστικό, τρομακτικό και πανέξυπνο μπορείς να ξεπετάς, βδομάδα μετά τη βδομάδα.
Βάλτε αυτή τη σεζόν σε χρονοκάψουλα.
Do you want to know when and how to die?
Όταν λέμε αυτοτελές επεισόδιο «X-Files», αυτό εννοούμε. Ένας σίριαλ κίλερ ξεκάνει μέντιουμ, κι ο συμπαθής Κλάιντ (ένας υπέροχος Πίτερ Μπόιλ) προχωρά αποφεύγοντας/περιμένοντας τη μοίρα του. Το σενάριο (βραβευμένο με Έμμυ) είναι αυτοαναφορικά έξυπνο κι αστείο, καταφέρνοντας όμως να πλαισιώσει την ιστορία του Κλάιντ με μια νότα στοχασμού πάνω στο θάνατο και την ύπαρξη. Είναι αποστομωτικό, για να είμαστε ειλικρινείς, και μάλλον το καλύτερο επεισόδιο όλης της σειράς.
Είναι πολύ περίεργο το πώς μπορεί ένα απλό, τόσο ανύποπτο αυτοτελές επεισόδιο να ξεχωρίζει τόσο έντονα μέσα σε μια σειρά γεμάτη από εντυπωσιακά, πολύπλοκα επεισόδια μυθολογίας ή από κραυγαλέες gimmick ιστορίες. Δεν διαθέτει τίποτα υπερβολικό ή προφανές ή συνταρακτικό, κι όμως φέρνει μαζί τόσο αποτελεσματικά όλα τα στοιχεία που έκαναν τη σειρά αγαπητή. Είναι αυτό που ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Νάτερ (ο πιο επιτυχημένο ‘πιλοτάκιας’ του Χόλιγουντ) έλεγε μιλώντας για το σενάριο, πως είναι τόσο τέλειο, ώστε βασικά ο σκηνοθέτης δε μπορεί να χάσει.
«Απλά κάνεις πίσω και το αφήνεις να συμβεί.»
Διαβαστε όλη την ανάλυση του επεισοδίου, and by all means ΔΕΙΤΕ ΤΟ!!!!
Μπορεί πια να είμαι πιο σκεπτικιστής απ'ότι η Σκάλλυ αλλά είναι αλήθεια ότι The truth is out there
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου