Game of throne (GOT) Το παιχνίδι του στέμματος

Γνώρισα το Game of thrones μέσα από τη σειρά και ομολογώ ότι είναι εξαιρετική. Δεν είναι τυχαίο ότι δημιούργησε φαινόμενο αφού ανεβάζει την ποιότητα, και τον πήχη πολύ ψηλά.
Όμως, όπως έλεγε και ο Αντώνης Γκοτζιάς, που είχα καθηγητή σκηνοθεσίας και animation "Μια καλή ταινία αποτελείται από τρία πράγματα. Ένα καλό σενάριο. Ένα καλό σενάριο. Ένα καλό σενάριο."

Διαβάζοντας τα βιβλία του Game of thrones είδα πως το πολύ καλό σενάριο οδηγεί μια παραγωγή σε υψηλά στάνταρντ. Δεν χρειάζεται να πω πως τα συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Το συγκεκριμένο βιντεάκι το έφτιαξα αφού έφτιαξα το μιξάζ στη μουσική. Βέβαια το έκανα επειδή μου άρεσε το συγκεκριμένο τραγούδι "Rains of Castamere"aka "Song of Lanisters'" και με ιντρίγκαρε η ιστορία του.
Αφού βρήκα διάφορες εκτελέσεις στο Youtube, την αυθεντική, μια Γρηγοριανή και μια Heavy Metal τις συνδύασα, βάζοντας και το Misty Mountains από το Hobbit, γιατί αρέσει στα παιδιά μου και πάει με την ατμόσφαιρα.

Για να το ανεβάσω έκανα ένα μοντάζ πάνω στη μουσική επικεντρώνοντας σε πολύ λίγες σκηνές, κυρίως για να δώσω έμφαση, ειδικά στον πολυσυζητημένο κόκκινο γάμο και στο ειρωνικό τέλος του Tywin Lanister.

Enjoy...

Το βίντεο δεν ενσωματώνεται λόγω πνευματικών δικαιωμάτων,
έτσι πρέπει να το δείτε εδώ

Σκόρπια κείμενα: Χρόνος

Χρόνος

Όξινη βροχή που σκουριάζει τις ψυχές

Πρόσωπα χλωμά,

μάτια άδεια που κοιτάνε τη δουλειά τους,

κεφάλια σκυφτά,

μέση σκεβρωμένη κουβαλάει τη δουλεία

Ευτυχισμένος να χεις αφέντη

Σιγουριά και ασφάλεια

Παραπαίδι του χρόνου που σε καταπίνει

Σε χωνεύει στη λήθη της πραγματικότητας

Στόματα ορθάνοιχτα κραυγάζουν τη σιωπή της υποταγής

Και γυρίζει η ζωή

ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος

σε αιώνια σύμπαντα

σε άμετρες ζωές

χωρίς χρόνο να ζήσεις

για πάντα θα πεθαίνεις

Σκόρπια κείμενα: Ήρωας

Ήρωας

Τώρα σκοτεινιάζει ο ουρανός

Δύει ο ήλιος στη ματιά σου

Κάποτε τα χέρια δυνατά και τρυφερά μαζί

Τώρα σπασμένα κλαδιά, ξερά και άψυχα

Μαύρο σκοτωμένο αίμα

Βάφει το περήφανο στήθος

Εκεί που σου καρφώσανε την ανδρεία φτηνό μέταλλο

Μια τελευταία θύμηση, μισή να σβήνει

Μια τελευταία δροσιά από το δάκρυ που κύλησε, άθελά σου

Ένα στεγνωμένο αλμυρό αυλάκι πια

Γαλάζιο σάβανο ο ουρανός να σκεπάζει το βλέμμα σου

«Δεν μπορώ να τραβήξω άλλη ανάσα»

Όχι ήρωας πια, νεκρός