Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη ... κρίση

15-3-2015... Η άγνωστη κρίση γίνεται γνωστή

Άρθρο-Κριτική: Στις πύλες του Άδη

Την Κυριακή που πέρασε π Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής είχε στο ένθετο για τον πολιτισμό, στην σελίδα για το βιβλίο άρθρο κριτική για το νέο μυθιστόρημά μου "Στις πύλες του Άδη".

Το βρίσκω ιδιαίτερα εύστοχο ως προς το κλίμα του μυθιστορήματος και το αναρτώ

Ερασιτεχνική αστρονομία και αστροφωτογραφία

Παλιότερες (αστρο)φωτογραφίες από το μπαλκόνι του σπιτιού. 

Selfie του τηλεσκοπίου. Canon EOS300D

Τηλεφακός 1000mm ρώσικος

Meade LXD στήριξη

Μεγάλο σαράκι η ερασιτεχνική αστρονομία και η αστροφωτογραφία. 

Απ'όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα γοητευόμουν από την επιστήμη αυτή. Σε φιλοσοφικό επίπεδο θα έπρεπε να διδάσκεται ως υποχρεωτικό μάθημα στα σχολεία. Είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να συνειδητοποιούμε τα πραγματικά μεγέθη και τις αξίες.

Στις συγκεκριμένες φωτογραφίες η Σελήνη και ο Δίας ήταν πολύ κοντά στην Ανατολή τους και φωτογράφισα από το μπαλκόνι μου στην Αθήνα.

Ο πλανήτης Δίας. 347 φορές μεγαλύτερος από τη Γη.

Οι πιο φωτεινοί δορυφόροι του Δία

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη ... κρίση

Ένα εγχειρίδιο χρήσης του λειτουργικού συστήματος της κοινωνίας,
της Πολιτικής

*γιατί είναι ο κόσμος δεκτικός και η αλλαγή εφικτή

Λόγω των εκλογών αναβλήθηκε για λίγο η έκδοση του πολιτικού μου δοκιμίου "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση"

Θα καθυστερήσει λίγο ακόμη καθώς θα πρέπει να δουλέψω πάνω σε μια προσθήκη που θα μελετά το κλείσιμο μιας εποχής και τον τρόπο που έκλεισε και ίσως τα αποτελέσματα της πολιτικής αλλαγής και τις ελπίδες που μπορεί να γεννήσει, αν και είναι νωρίς.

Παραθέτω τον πρόλογο του βιβλίου ελπίζοντας ότι η απλή γλώσσα και η μορφή του θα κινήσει το ενδιαφέρον για την πολιτική και τα κοινά σε όσους περισσότερους πολίτες...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

            Το κάλεσμα του κινήματος των «Αγανακτισμένων» ήταν για τις 25/5/2011. Ήμουν εκεί από την προηγούμενη νύχτα. Να δω ιδίοις όμμασοι «τι παίζει». Από τις ετερόκλητες παρέες που είχαν μαζευτεί εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι ό,τι είχε τραβήξει εμένα χωρίς φανερή αιτία στο δρόμο θα τράβαγε πολλούς άλλους ανθρώπους.  Άλλωστε είχε περάσει ένας χρόνος Μνημονίου και τα μέτρα είχαν αρχίσει να δείχνουν τα δόντια τους, και το ζοφερό μέλλον για όλους.

            Η ίδια ανάγκη που με έβγαλε έξω με έκανε να περιφέρομαι τις πρώτες μέρες άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, κι όμως... Όλοι μίλαγαν με όλους και, για όσο διήρκησε, αναπτύχθηκαν δύο πράγματα. 1. Μια κοινωνικότητα, που είχε χαθεί τα προηγούμενα χρόνια από τους περισσότερους από εμάς, ανάμεσα σε ανθρώπους με προβληματισμό βαθύτερο από το αίτημα για επιστροφή στην πρότερη κατάσταση. 2. Η αίσθηση ότι το κράτος ήταν πια ανοιχτά απέναντι στον πολίτη και άνθρωπο, κάτι που απέδειξε στη συνέχεια με όλη την βαρβαρότητα που μπορούσε να ασκήσει με την ισχύ που διαθέτει.

            Όμως τις πρώτες δύο ή τρεις μέρες υπήρξε επαφή, ανθρώπινη, πολιτική, και μια αισιοδοξία ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, κάτι μπορούμε να αλλάξουμε. Έτσι τριγυρνώντας ανάμεσα στις αυτοοργανούμενες ομάδες χωρίς να το σκεφτώ κάθισα στη θεματική «Πολιτικής» (και αργότερα «Άμεσης Δημοκρατίας»). Μαζί με άγνωστους ανθρώπους αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τους προβληματισμούς μας που είχε ο καθένας για το πως θα πρέπει να είναι δομημένη η κοινωνική κατάσταση ώστε όλοι να έχουν λόγο. Εκεί ξεκίνησα να βάζω στο μυαλό μου σε σειρά όλους τους προβληματισμούς και τις γνώσεις που είχα από χρόνια ασταχυολόγητες και σκόρπιες. Κατέθεσα και εγώ, όπως και οι υπόλοιποι την προσωπική ή συλλογική άποψη.

Από την αρχή φάνηκε πόσο δύσκολες είναι οι πραγματικά Δημοκρατικές διαδικασίες και πόσο ανεκπαίδευτοι είμαστε σε αυτές οι περισσότεροι. Η δυσκολία έγκειται στο να έχεις την ευθύνη των λόγων και έργων απέναντι σε ισότιμο ακροατήριο και να θέτεις τον εαυτό σου απέναντι στα κοινά, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να φροντίσεις προσωπικά για τον «εξοστρακισμό σου». Πρέπει να φροντίσεις την αυτοκαθαίρεσή σου ώστε να διασφαλίσεις την συνέχιση της λειτουργίας της Δημοκρατίας και την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Δύσκολο όταν έχεις μεγαλώσει σε έναν πολιτισμό που σου επιβάλει συνεχώς να συγκεντρώνεις ότι μπορείς, πόρους, χρήμα, εξουσία.

Έχοντας σπουδάσει πληροφορική και με το «βίτσιο» της πολυετούς εμπειρίας μου στην «Ανάλυση Συστημάτων» προσέγγισα το πρόβλημα με όρους διαφορετικούς από αυτό που θα αποκαλούσαμε «πολιτικούς» αν και τα συμπεράσματα είναι μάλλον ταυτόσημα.

Μια από τις βασικές αρχές της ανάλυσης ενός συστήματος για μηχανογράφηση και μηχανοργάνωση είναι ότι μπορείς να βελτιώσεις το σύστημα αλλάζοντας απλώς και μόνο τη ροή των πραγμάτων του, π.χ. τη ροή πληροφοριών ή εξουσίας.

Αντιμετώπισα το πρόβλημα της κρίσης ως έλλειψη Δημοκρατίας διότι αφενός αυτό δημιουργήθηκε εν αγνοία των πολιτών, η διόρθωσή του παρέμεινε σε αυτούς που το δημιούργησαν και τα μέτρα λύσεις επιβάλλονται (ακόμη και με ωμή βία) χωρίς να τα εγκρίνουν οι πολίτες. Άρα η λαϊκή βούληση υπάρχει μόνο να χρησιμεύει ως φύλλο συκής που η κεντρική εξουσία καλεί για να κρύψει την παντελή απουσία της.

Τι θα συνέβαινε όμως αν το σύστημα άλλαζε τόσο ώστε να διαμοιράσει, έστω και τυχαία, την εξουσία, το πολιτικό αγαθό, μεταξύ αντιπροσώπων και πολιτών; Πόσο θα άλλαζε αυτό το πολίτευμά μας, την συμμετοχή των πολιτών στην πιο κρίσιμη διαδικασία, την νομοθετική; Πόσο θα έπρεπε να αλλάξουμε εμείς για να συμβεί αυτό;

Στην αρχαία Αθήνα, περίπου στην εποχή του Περικλή, υπήρχαν πεντακόσιες περίπου χιλιάδες στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής.  Δούλοι, μέτοικοι, γυναίκες παιδιά και άντρες (όπως ήταν ο διαχωρισμός εκείνη την εποχή). Από αυτούς δικαίωμα, όχι ψήφου αλλά, νομοθεσίας είχαν πενήντα χιλιάδες ήτοι 10%. Με σημερινά νούμερα θα έπρεπε η βουλή των Ελλήνων να έχει ένα εκατομμύριο βουλευτές (και όχι λόγω του διαχωρισμού της κοινωνίας αλλά σαν ενδεικτικό νούμερο για το πολίτευμα που δημιούργησε τον χρυσό αιώνα για την σκέψη του ανθρώπου). Πάντως από τις πενήντα χιλιάδες συνήθως πήγαιναν να νομοθετήσουν και να λάβουν αξιώματα γύρω στις δέκα χιλιάδες, δηλαδή σαν να λέμε σήμερα διακόσες χιλιάδες άνθρωποι.

Δεν ξέρω πόσο έτοιμοι είμαστε να πάμε, όχι στις διακόσες χιλιάδες αλλά στα δέκα εκατομμύρια. Αυτό εδώ το βιβλίο ψηλαφεί τη δυνατότητα της εφικτότητας, που είναι έστω στα σύνορα που έχουν σηκωθεί στο μυαλό μας. Θεωρώ όμως ότι είναι κάποια βήματα προς μια κατεύθυνση που θα απεμπλέξει την ισχύ του κράτους από μια μειοψηφία που είτε το θεωρεί δικό της είτε το έχει παραδώσει σε ξένα συμφέροντα. Περαιτέρω ένα πιο ανοιχτό σύστημα διοίκησης θα εκπαιδεύει τους πολίτες να είναι έτοιμοι και άξιοι για όλα τα αξιώματα και για να κάνουν το επόμενο βήμα. 

Ένα αντίο και ένα ευχαριστώ

Γιάννης Κοντός

Πέθανε σήμερα ο ποιητής, συγγραφέας και διανοούμενος Γιάννης Κοντός. 

Για το πόσο σημαντικός ήταν ο Γιάννης Κοντός για τα ελληνικά γράμματα και τη διανόηση, υπάρχουν πολλοί πιο αρμόδιοι να μιλήσουν.

Προσωπικά θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτόν για τον τρόπο που άλλαξε τη δική μου ζωή καθώς εξαιτίας του μπήκα στη συγγραφή, πράγμα αρκετά παράδοξο αφού τον συνάντησα μόνο μια φορά.

Όταν έγραψα το πρώτο μου έργο δεν είχα στην πραγματικότητα σκοπό να το πάω κάπου με προοπτική την έκδοση. Ένας φίλος με έπεισε γι'αυτό και έδωσα 3-4 αντίτυπα για αξιολόγηση.

Μεταξύ των οίκων που πρωτοπήγα ήταν και ο "Κέδρος". 

Αρκετό καιρό μετά και ενώ το είχα αφήσει το θέμα περνούσα τυχαία έξω από τον εκδοτικό και είπα να μπω να ρωτήσω τι έγινε, αφού δεν με είχαν ειδοποιήσει. 

Ανέβηκα στον 5ο όροφο και αφού δεν ήταν η γραμματέας μπροστά μπήκα στα γραφεία. 

Εκεί συνάντησα τον Γιάννη Κοντό που είχε αξιολογήσει το έργο μου.

"Είναι το πρώτο που γράφεις;" με ρώτησε. Του απάντησα καταφατικά. "Φαίνεται" μου είπε και χαμογέλασε. "Κοίτα," συνέχισε παραινετικά, "το έργο σου έχει προβλήματα στον τρόπο αφήγησης και δεν θα εκδοθεί από εδώ. Όμως μου άρεσε πολύ η πλοκή που έχει δημιουργήσει και αν διορθώσεις ένα δύο πραγματάκια θα βρεις να το εκδόσεις σίγουρα".

Έκατσε και μου έδωσε κάποιες συμβουλές. Τις ακολούθησα, ξαναδούλεψα τον τρόπο αφήγησης και το έργο εκδόθηκε αμέσως. 

Θα μπορούσαν να με ειδοποιήσουν από τον εκδοτικό ότι δεν θα το εκδώσουν. Θα μπορούσε να ήταν στη θέση της η γραμματέας και απλώς να με ενημερώσει. 

Θα μπορούσε απλώς να μου το πει ο ίδιος αλλά βρήκε χρόνο και μου μίλησε και με εμψύχωσε και αυτό με έβαλε στον συγγραφικό γίγνεσθαι. Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά για το χαρακτήρα του.

Το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι ένα αντίο και ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Ο Γιάννης Κοντός γεννήθηκε στο Αίγιο το 1943. Σπούδασε οικονομικά και εργάστηκε ως ασφαλιστής. Μεταξύ 1971-1976 διατήρησε, μαζί με τον Θανάση Νιάρχο, το βιβλιοπωλείο "Ηνίοχος", σημείο συνάντησης λογοτεχνών και διανοούμενων κατά τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με ποίηση το 1965, και με το πρώτο του βιβλίο, το 1970. Έχει εκδώσει δεκαπέντε ποιητικά βιβλία, δύο βιβλία με πεζά κείμενα ("Τα ευγενή μέταλλα", τ. 1 και 2), και τρία βιβλία για παιδιά. Ποιήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες. Το 1973 πήρε τη χορηγία του Ιδρύματος Ford. Επί σειρά ετών ήταν συνεργάτης του ραδιοφώνου καθώς και των εκδόσεων "Κέδρος". Έχει κατά διαστήματα συνεργαστεί με περιοδικά της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς και με το "Το Βήμα της Κυριακής". Το 1980 κυκλοφόρησε δίσκος με μελοποιημένα ποιήματά του από τον συνθέτη Νίκο Καλλίτση, με τον τίτλο "Απόπειρα". Έχει γράψει κείμενα για σύγχρονους Έλληνες ζωγράφους. Τον Απρίλιο του 1992 εκδόθηκε μια επιλογή ποιημάτων του με τίτλο "Όταν πάνω από την πόλη ακούγεται ένα τύμπανο", σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, εικονογραφημένη από τον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά. Το ενδέκατο βιβλίο του, "Πρόκες στα σύννεφα", 1999, είναι μια ανθολόγηση όλων των ποιητικών του βιβλίων, που έκανε ο ζωγράφος Γιάννης Ψυχοπαίδης, την οποία συμπλήρωσε με 20 χαρακτικά. Διδάσκει σε σχολή θεάτρου. Το 1998 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή "Ο αθλητής του τίποτα". Το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.

πηγή: http://www.biblionet.gr

Από την ποιητική συλλογή του Γιάννη Κοντού, "Φωτοτυπίες" εκδόσεις Κέρδος

5.

Νοσοκομείο των ξανθών αγγέλων. Ο αγαπημένος μου 

ποιητής χτυπημένος από το αίμα στην 

καρδιά, κείτεται μόνο με το σλιπ πάνω στα νερά.

Στην άκρη του κρεβατιού, ο μικρός μου

αδελφός και εγώ κοιτάμε το καλοκαίρι. Μια κυρία

από τη Γαλλία μας μιλάει για σουρεαλισμό.

Εσύ κοιμάσαι μέσα στα χόρτα, πλάι σε 

μια λίμνη με πολλούς φαντάρους.

15.

Το τραγούδι ξετυλίγεται τριχιά για το λαιμό 

του κρεμασμένου. Και ο κρεμασμένος μπορεί

την τελευταία στιγμή να γλιτώσει. Εσύ όμως

που λες το τραγούδι είναι βέβαιο ότι θα πεθάνεις,

με ένα τσιγάρο στο στόμα - χωρίς να ξέρεις 

ότι είναι το τελευταίο σου - μιλώντας ακατάπαυστα

για καθημερινές βλακείες, για πολιτική 

οικονομία, για δημόσια οικονομική. Θα πέσεις

άπνους με το τσιγάρο αναμμένο, το κασκόλ

στον αέρα και το αλκοόλ χυμένο στο παντελόνι.

Η φωνή σου δεν θα απειλεί κανένα πια και η

τελευταία σου λέξη θα 'ναι μια πέτρα μπηγμένη

στο χώμα.

40.

Δεν με χωράει το σώμα μου. Θέλω να επεκταθώ,

να φύγω. Ανοίγω τη βρύση. Τρέχει το νερό.

Τρέχει η νύχτα. Σκύβω να πιω, να ξεχάσω.

Κτυπάω πάνω στο πεθαμένο μου πρόσωπο.

Ανάβει μια φωνή. Φωνή της σιωπής. Η ροή

της μνήμης με τινάζει πίσω στο κορμί σου. Τώρα

που γράφω το φεγγάρι χάνεται στα σκέλια

σου και το χορτάρι ψηλώνει άγριο, κόκκινο, σαν 

φωτιά. Όλα τ' άλλα τυλιγμένα σε υαλοβάμβακα.

Μόνο τα μαλλιά σου τρίζουν και μεγαλώνουν,

αγνοώντας τα πολιτικά συστήματα και 

την τριγωνομετρία.  

Στα μισοσκότεινα

Γυμνό το σπίτι, χωρίς πουλιά και έπιπλα.

Αθόρυβες Κυριακές με σβησμένα τσιγάρα

και ξερούς καφέδες στο πάτωμα - έρωτα στο πάτωμα

ή στο ταβάνι, σαν μύγες - 

Γυμνό το μυαλό μου. Μόνο δυο τρία καρφιά

στον τοίχο με μυτερούς ίσκιους και ένα χαλάκι

κόκκινο, μαθημένο να ξεφτάει στα πόδια σου.

Θα στρίψω το αίμα, να μην πηγαίνει

στον εγκέφαλο, να μην σκέφτεται έτσι.

Και η κρεατομηχανή δουλεύει.

Ο Γιάννης Κοντός εκτός από τη ποιητική συλλογή "Φωτοτυπίες"

έχει εκδόσει και τα ακόλουθα βιβλία

(2010)  Η στάθμη του σώματος, Μεταίχμιο

(2009)  Τα παραμύθια του καλού μάγου, Κέδρος

(2008)  Ηλεκτρισμένη πόλη, Κέδρος

(2006)  Δευτερόλεπτα του φόβου, Κέδρος

(2005)  Τα ευγενή μέταλλα, Κέδρος

(2004)  Τα Χριστούγεννα έρχονται, Κέδρος

(2002)  Η υποτείνουσα της σελήνης, Κέδρος

(2001)  Αριστείδης ο μικρός ιπποπόταμος, Κέδρος

(2000)  Περιμετρική, Κέδρος

(1999)  Πρόκες στα σύννεφα, Κέδρος

(1997)  Ο αθλητής του τίποτα, Κέδρος

(1997)  Στη διάλεκτο της ερήμου, Κέδρος

(1994)  Τα ευγενή μέταλλα, Κέδρος

(1992)  Στο γύρισμα της μέρας, Κέδρος

(1991)  Το χρονόμετρο, Κέδρος

(1990)  Τα οστά, Κέδρος

(1989)  Δωρεάν σκοτάδι, Κέδρος

(1987)  Τα απρόοπτα, Κέδρος

(1987)  Φωτοτυπίες, Κέδρος

(1986)  Ανωνύμου μοναχού, Κέδρος

Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα:

(2012)  Ποιητικές συνομιλίες, Οδός Πανός

(2011)  Μιχάλης Μανουσάκης: Ο χώρος του χρόνου, Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων

(2011)  Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη, Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη

(2011)  Στίχοι στο καβαλέτο, Εκδόσεις Τέχνης "Οίστρος"

(2008)  Δ. Μυταράς: Ζωγραφική 1956-2008, Ιανός

(2008)  Λόγος για την Ύδρα, Εκδόσεις Καστανιώτη

(2007)  Παναγιώτης Τέτσης, Ελληνικά Γράμματα

(2007)  Σωτήρης Σόρογκας, Εκδόσεις Καστανιώτη

(2006)  Με τον ρυθμό της ψυχής, Κέδρος [επιμέλεια, κείμενα]

(2005)  Lazongas Α4, Άγκυρα

(2005)  Παιδιά του κόσμου, Επίλογος

(2004)  Το χρονικό του Κέδρου, Κέδρος

(2002)  57 κείμενα για τη Νίκη Καραγάτση, Άγρα

(1999)  Αθήνα, διαδρομές και στάσεις, Εκδόσεις Πατάκη

(1998)  Santé, Ύψιλον

(1994)  Αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Κοτζιά, Κέδρος

Έχει επιμεληθεί την ανθολόγηση:

(2008)  Λειβαδίτης, Τάσος, 1922-1988, Τάσος Λειβαδίτης: Υάκινθοι, βιολέτες και ηλιοτρόπια, Κέδρος [ανθολόγηση]

Και έχει γράψει κριτική σε περιοδικά και εφημερίδες:

Η ζυγαριά των λέξεων [Αντώνης Φωστιέρης, Ποίηση 1970-2005], "Η Αυγή", 17.6.2012

Το νερό σαν καφκικό είναι [Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, Νερό], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 659, 11.6.2011

Ξεκλειδώνοντας πόρτες ερμητικά κλειστές [Γιώργος Μαρκόπουλος, Κρυφός κυνηγός], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 640, 29.1.2011

Η μαγική βιογραφία του Μπέργκμαν [Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, Ο μαγικός φανός], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 636, 30.12.2010

Η συνεχής αποκάλυψη του Κώστα Μουρσελά [Κώστας Μουρσελάς, Κλειστόν λόγω μελαγχολίας], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 628, 6.11.2010

Η στάθμη του σώματος στο μικρό ποίημα [Γιάννης Κοντός, Η στάθμη του σώματος], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 624, 9.10.2010

Η ελληνική εκπαιδευτική περιπέτεια [Αλέξης Δημαράς, Από το κοντύλι στον υπολογιστή], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 612, 17.7.2010

Πολλαπλές αναγνώσεις [Νίκος Δαββέτας, Η Εβραία νύφη], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 604, 21.5.2010

Η επανάσταση των ταπεινών και η ελευθερία του καλλιτέχνη [Θανάσης Θ. Νιάρχος, Kαθάπερ φερομένης βιαίας πνοής], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 595, 19.3.2010

Ο κυματοθραύστης της ζωής είναι η ποίηση, είναι η προσδοκία και το δικαίωμα να μεταδίδουμε [Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Ο ποιητής έξω], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 590, 12.2.2010

Ο εναγκαλισμός με τον Ταρκόφσκι [Δημήτρης Κοσμόπουλος, Ανάστασις του Ανδρέα Ταρκόφσκι], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 578, 13.11.2009

Ο ποιητής που χρωμάτισε την Πρέβεζα [Κ. Γ. Καρυωτάκης: πεζά και μεταφράσεις], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 565, 13.8.2009

Γραφή στα όρια του μεταξιού [Κώστας Μαυρουδής, Η ζωή με εχθρούς και άλλα κείμενα], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 553, 22.5.2009

Δύο εξέχοντες της γενιάς του '30 αλληλογραφούν [Χ. Λ. Καράογλου, Γ. Θεοτοκάς - Γ. Κ. Κατσίμπαλης, Αλληλογραφία 1930-1966], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 529, 21.11.2008

Ο Αρθούρος Ρεμπό και το μέλλον μας, "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 515, 8.8.2008

Το μικρό ρυάκι που γίνεται μεγάλο ποτάμι [Πάνος Τσίρος, Φέρτε μου το κεφάλι της Μαρίας Κένσορα], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 514, 1.8.2008

Ποιητής του απέραντου [Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα], "Ελευθεροτυπία"/ "Βιβλιοθήκη", τχ. 508, 20.6.2008

Διάβασα... το «Υποφωτισμένο» [Νίκη Χατζηδημητρίου, Υποφωτισμένο], "Τα Νέα"/ "Βιβλιοδρόμιο", 19.1.2008

πηγή: http://www.biblionet.gr

---

Πηγή: logoskaitexni.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html

Το βαλς του Ηλιακού συστήματος

Ένας αέναος χορός στη βαρυτική σάλα του άστρου μας

Μία μικρού μήκους 3d animation εκπαιδευτική ταινία που βραβεύτηκε στο 5ο διεθνές φεστιβάλ animation Animfest με το 3ο βραβείο εκπαιδευτικού animation.
Αυτό είναι το πρώτο στάδιο στην ανάπτυξη της ταινίας.

Ελπίζω η πλήρης μορφή να συνοδέψει το παραμύθι που έχω γράψει και είναι σε συζήτηση.

Το νεφέλωμα του Ορίωνα.

Την φωτογραφία τράβηξα με ένα μικρό τηλεσκόπιο πατέντα (στήριξη Meade και ρώσικος τηλεφακός 1000mm) στην ορεινή Αρκαδία, στο χωριό Μοναστηράκι, έναν χειμώνα κάποια χρόνια πριν

Στις πύλες του Άδη... update

Νέα χρονιά και εύχομαι σε όλους μια καλλίτερη χρονιά από τις προηγούμενες.

Προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί, κατ' αρχάς το feedback που παίρνω από όσους διάβασαν το νέο μου μυθιστόρημα,
Χαίρομαι που αρέσει το θέμα, καθώς δεν ήξερα πως θα αντιδρούσε το κοινό με μια μοντέρνα μυθοπλασία μέσα στην μυθολογία.

Δεύτερον, οι πωλήσεις είναι καλές, παρόλη την οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Το βιβλίο κυκλοφορεί ήδη στα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία. Αν δεν υπάρχει σε κάποια τοπικά ή όπου επιλέξετε να το αγοράσετε μπορείτε πάντα να το παραγγείλετε.

Ευχαριστώ για την αγάπη που το περιβάλλατε από την παρουσίαση κιόλας.

Π.