Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση

 "ως προς το όνομα, καλείται δημοκρατία, επειδή η εξουσία δε βρίσκεται στα χέρια των ολιγαρχικών, αλλά του δήμου" Θουκυδίδης, Περικλή Επιτάφιος

«Λέγω δ’ οίον δοκεί δημοκρατικόν μεν το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν» Αριστοτέλης, Πολιτικά

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση.

Εκδόσεις Εντύποις

Αντιμετώπισα το πρόβλημα της κρίσης ως έλλειψη Δημοκρατίας διότι αφενός αυτό δημιουργήθηκε εν αγνοία των πολιτών, η διόρθωσή του παρέμεινε σε αυτούς που το δημιούργησαν και τα μέτρα λύσεις επιβάλλονται (ακόμη κι με ωμή βία) χωρίς να τα εγκρίνουν οι πολίτες. Άρα η λαϊκή βούληση υπάρχει μόνο να χρησιμεύει ως φύλλο συκής που η κεντρική εξουσία καλεί για να κρύψει την παντελή απουσία της. Τι θα συνέβαινε όμως αν το σύστημα άλλαζε τόσο ώστε να διαμοιράσει, έστω και τυχαία, την εξουσία μεταξύ αντιπροσώπων και πολιτών; Πόσο θα άλλαζε αυτό το πολίτευμά μας, την συμμετοχή των πολιτών στην πιο κρίσιμη διαδικασία, την νομοθετική; Πόσο θα έπρεπε να αλλάξουμε εμείς για να συμβεί αυτό;

Εκδοθέντα

 Χρονολογικά τα έργα μου που έχουν εκδοθέι:

1. Ματωμένες Ασπίδες 2008

2. Στις πύλες του Άδη 2014

3. Δημοκρατία Αυτή η άγνωστη κρίση 2015

4. Ο χορός των πλανητών 2017

5. Το μολυβένιο στρατιωτάκι 2019

Παρουσίαση "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση" 15-03-2015

Συνεχίζοντας το ταξίδι του, και όντας επίκαιρο στις καταστάσεις που ζούμε, παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο-πολιτικό δοκίμιο "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη ...κρίση" και φωτογραφίες από την παρουσίασή του.
Ο Βασίλης Ξυδιάς με τίμησε με το να είναι ομιλητής.

«Καλούμε το πολίτευμά μας Δημοκρατία

διότι αποφασίζουν οι πολλοί και όχι οι ολίγοι»

*Περικλής Επιτάφιος,

Θουκυδίδου,

Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου

Κεφάλαιο 1.

Δημοκρατία vs Res Publica

            Δύο ευφυολογήματα συνεχώς σφυροκοπούν τους πολίτες από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

«Η Δημοκρατία περνά κρίση» και «Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».

Η λέξη «Δημοκρατία» φοριέται όλο και πιο πολύ, ειδικά όταν η θεσμισμένη εξουσία την περιορίζει στον εαυτό της και θέτει απέναντι τους πολίτες, το ουσιώδες και κυρίαρχο συστατικό της Δημοκρατίας. Ο βαθμός χρήσης του όρου καταντά από ευτελισμένος έως παρεξηγήσιμος. Παρεξηγήσιμος με την έννοια ότι μοιάζει με προσπάθεια να μας πείσουν ότι έχουμε Δημοκρατία.

...

Όταν, τον πρώτο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι θάβουν κενοτάφια – άδεια φέρετρα για τους νεκρούς που δεν μπόρεσαν να συλλέξουν τα πτώματά τους – ο Περικλής εκφωνεί τον περίφημο επιτάφιο όπου δίνει τον εξής ορισμό: «Καλούμε το πολίτευμά μας Δημοκρατία διότι αποφασίζουν οι πολλοί και όχι οι ολίγοι».

Μας λεει δηλαδή ότι κράτος είναι ο Δήμος, οι πολίτες, οι πολλοί. Αυτοί αποφασίζουν. Οι αποφάσεις δεν είναι αποτέλεσμα μιας μειοψηφίας εκπροσώπων που διαβουλεύεται πίσω από κλειστές πόρτες. Οι νόμοι δε, είναι το αποτέλεσμα της βούλησης των ίδιων των πολιτών.  Δηλαδή ο πολίτης δεν άρχει απλώς, εκφράζοντας την θέλησή του στα όργανα της εξουσίας, αλλά κρατεί αυτή την ίδια την εξουσία.

Η Δημοκρατία ως όρος χρησιμοποιείται γενικώς στον δυτικό κόσμο για να περιγράψει τα κυρίαρχα πολιτεύματα, όμως επίσημα χρησιμοποιείται ο όρος «republic».

Μπορεί να μεταφραστεί όμως το «Δημοκρατία» με τον λατινογενή όρο «Republic» που προέρχεται από το “Res Publica” και ορίζει το πολίτευμα της αρχαίας Ρώμης; Τα δύο πολιτεύματα δεν συσχετίζονται μεταξύ τους και αν τα αναλύσουμε θα καταλήξουμε ότι ο όρος Republic είναι ο σωστός. Δηλαδή έχουμε το πολίτευμα όπου διοικούν αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τα κοινά. Όχι η πλειοψηφία. Όχι οι άριστοι – αν θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν – αλλά όσοι δύνανται να ασχοληθούν με την πολιτική.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που μπορούν να ασχοληθούν με την πολιτική; Στην αρχαία Ρώμη ήταν οι εύποροι. Οι πλούσιοι που είχαν τη δυνατότητα να μην εργάζονται, να μπορούν να χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους εκστρατείες και να μπορούν έτσι να ελέγχουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Οι αποφάσεις, η νομοθεσία και η επίβλεψη της εκτελεστικής εξουσίας γινόταν από μια μειοψηφία που είχε πλείστα όσα κοινά ταξικά χαρακτηριστικά – για να μην πούμε ότι άνηκε εξολοκλήρου στην ίδια τάξη, με παρόμοια οικονομικά συμφέροντα.

...

Ο τρόπος που ασκείται η εξουσία, τα κέντρα από όπου εκπορεύεται και τα συμφέροντα αυτών που εξυπηρετεί είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να καθορίζουν το είδος του πολιτεύματος. Η μέθοδος αυτής της ανάλυσης προσομοιάζει την μέθοδο της πραγματιστικής πολιτικής, όπως αυτή έρχεται από το Θουκυδίδη μέχρι σήμερα, και εφαρμόζεται στη μελέτη των κυρίαρχων οντοτήτων στη διεθνή σκηνή και στις διεθνείς σχέσεις. Η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί εσωτερικά σε αυτές τις οντότητες, δηλαδή τα έθνη-κράτη όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τον 18^ο αιώνα και εντεύθεν.

Δεδομένου των αναλογιών, μπορούν να τεθούν τα βασικά ερωτήματα: Ποιες είναι οι αναγνωρισμένες κυρίαρχες οντότητες εντός ενός κράτους; Πως και για ποιον ασκούν την εξουσία; Ποια είναι η ανώτερη αρχή εκπόρευσης της εξουσίας;

Αν και από τα περισσότερα Συντάγματα καθορίζεται ο Λαός ως ο πυρήνας της εξουσίας στην πραγματικότητα την εξουσία την έχει ο Νόμος διότι τα κράτη έχουν την συντεταγμένη και οργανωμένη ισχύ ώστε να τον εφαρμόσουν με τη βία. Άρα όποιος νομοθετεί έχει την πραγματική ισχύ. 

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση

Τελικά κοινοβουλευτισμός και Δημοκρατία είναι διαφορετικές καταστάσεις. Με νωπήεντολή από τον Ιανουάριο και άμεση εντολή 'ΟΧΙ' από το δημοψήφισμα είναι φανερό ότι μόνο η λαϊκή βούληση δεν ακολουθείται.. 

Με το δημοψήφισμα ένιωσα, όπως και οι περισσότεροι ότι είχα λόγο στο τι θα συμβεί στη ζωή μου. Εγώ προσωπικά, όχι εγωιστικά αλλά δημοκρατικά. Διότι στη Δημοκρατία προσέρχεσαι ως πρόσωπο εκπροσωπώντας τον εαυτό σου. Αυτό συνέβη με το δημοψήφισμα, που είναι το ελάχιστο. 

Όμως όχι μόνο δεν εισακούστηκε η βούληση του ελληνικού λαού αλλά ερμηνεύτηκε κατά το δοκούν. Το πρόβλημα των δημοψηφισμάτων είναι και ότι απαντάς με ένα ναι ή όχι σε ένα ερώτημα που δεν έχεις θέσει.

Παραθέτω πιο κάτω τμήμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου μου "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη ... κρίση"

«Καλούμε το πολίτευμά μας Δημοκρατία

διότι αποφασίζουν οι πολλοί και όχι οι ολίγοι»

*Περικλής Επιτάφιος,

Θουκυδίδου,

Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου

Κεφάλαιο 1.

Δημοκρατία vs Res Publica

            Δύο ευφυολογήματα συνεχώς σφυροκοπούν τους πολίτες από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

«Η Δημοκρατία περνά κρίση» και «Η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».

Η λέξη «Δημοκρατία» φοριέται όλο και πιο πολύ, ειδικά όταν η θεσμισμένη εξουσία την περιορίζει στον εαυτό της και θέτει απέναντι τους πολίτες, το ουσιώδες και κυρίαρχο συστατικό της Δημοκρατίας. Ο βαθμός χρήσης του όρου καταντά από ευτελισμένος έως παρεξηγήσιμος. Παρεξηγήσιμος με την έννοια ότι μοιάζει με προσπάθεια να μας πείσουν ότι έχουμε Δημοκρατία.

...

Όταν, τον πρώτο χρόνο του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι θάβουν κενοτάφια – άδεια φέρετρα για τους νεκρούς που δεν μπόρεσαν να συλλέξουν τα πτώματά τους – ο Περικλής εκφωνεί τον περίφημο επιτάφιο όπου δίνει τον εξής ορισμό: «Καλούμε το πολίτευμά μας Δημοκρατία διότι αποφασίζουν οι πολλοί και όχι οι ολίγοι».

Μας λεει δηλαδή ότι κράτος είναι ο Δήμος, οι πολίτες, οι πολλοί. Αυτοί αποφασίζουν. Οι αποφάσεις δεν είναι αποτέλεσμα μιας μειοψηφίας εκπροσώπων που διαβουλεύεται πίσω από κλειστές πόρτες. Οι νόμοι δε, είναι το αποτέλεσμα της βούλησης των ίδιων των πολιτών.  Δηλαδή ο πολίτης δεν άρχει απλώς, εκφράζοντας την θέλησή του στα όργανα της εξουσίας, αλλά κρατεί αυτή την ίδια την εξουσία.

Η Δημοκρατία ως όρος χρησιμοποιείται γενικώς στον δυτικό κόσμο για να περιγράψει τα κυρίαρχα πολιτεύματα, όμως επίσημα χρησιμοποιείται ο όρος «republic».

Μπορεί να μεταφραστεί όμως το «Δημοκρατία» με τον λατινογενή όρο «Republic» που προέρχεται από το “Res Publica” και ορίζει το πολίτευμα της αρχαίας Ρώμης; Τα δύο πολιτεύματα δεν συσχετίζονται μεταξύ τους και αν τα αναλύσουμε θα καταλήξουμε ότι ο όρος Republic είναι ο σωστός. Δηλαδή έχουμε το πολίτευμα όπου διοικούν αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με τα κοινά. Όχι η πλειοψηφία. Όχι οι άριστοι – αν θα μπορούσαν ποτέ να κυβερνήσουν – αλλά όσοι δύνανται να ασχοληθούν με την πολιτική.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που μπορούν να ασχοληθούν με την πολιτική; Στην αρχαία Ρώμη ήταν οι εύποροι. Οι πλούσιοι που είχαν τη δυνατότητα να μην εργάζονται, να μπορούν να χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους εκστρατείες και να μπορούν έτσι να ελέγχουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Οι αποφάσεις, η νομοθεσία και η επίβλεψη της εκτελεστικής εξουσίας γινόταν από μια μειοψηφία που είχε πλείστα όσα κοινά ταξικά χαρακτηριστικά – για να μην πούμε ότι άνηκε εξολοκλήρου στην ίδια τάξη, με παρόμοια οικονομικά συμφέροντα.

...

Ο τρόπος που ασκείται η εξουσία, τα κέντρα από όπου εκπορεύεται και τα συμφέροντα αυτών που εξυπηρετεί είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να καθορίζουν το είδος του πολιτεύματος. Η μέθοδος αυτής της ανάλυσης προσομοιάζει την μέθοδο της πραγματιστικής πολιτικής, όπως αυτή έρχεται από το Θουκυδίδη μέχρι σήμερα, και εφαρμόζεται στη μελέτη των κυρίαρχων οντοτήτων στη διεθνή σκηνή και στις διεθνείς σχέσεις. Η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί εσωτερικά σε αυτές τις οντότητες, δηλαδή τα έθνη-κράτη όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τον 18^ο αιώνα και εντεύθεν.

Δεδομένου των αναλογιών, μπορούν να τεθούν τα βασικά ερωτήματα: Ποιες είναι οι αναγνωρισμένες κυρίαρχες οντότητες εντός ενός κράτους; Πως και για ποιον ασκούν την εξουσία; Ποια είναι η ανώτερη αρχή εκπόρευσης της εξουσίας;

Αν και από τα περισσότερα Συντάγματα καθορίζεται ο Λαός ως ο πυρήνας της εξουσίας στην πραγματικότητα την εξουσία την έχει ο Νόμος διότι τα κράτη έχουν την συντεταγμένη και οργανωμένη ισχύ ώστε να τον εφαρμόσουν με τη βία. Άρα όποιος νομοθετεί έχει την πραγματική ισχύ. 

ΟΧΙ

Επειδή είμαι συνεπής σε ότι γράφω και υποστηρίζω κάθε εγχείρημα που προωθεί προς την κατεύθυνση της Δημοκρατίας και μακριά από κάθε μορφή διευθυντηρίου ενώνω τη φωνή μου με το ΟΧΙ. 

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση ( INDEX )

Ένα εγχειρίδιο χρήσης του λειτουργικού συστήματος της κοινωνίας,
της Πολιτικής

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη...κρίση

Πρόλογος                                                                                                      

Μέρος πρώτο

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη...κρίση                                                     

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

1. Δημοκρατία vs Res Publica                                                                   

2. Ηλίου κρυπτότατον                                                                               

3. Αντιγόνη ή αγορές;                                                                                

4. Δεκεμβριανά 2008                                                                                 

5. Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο                                                                  

6. Δημοκρατία vs Καπιταλισμός                                                               

7. Ουτοπία                                                                                                    

8. Ανθρωπότυπος, περιβάλλον, παιδεία                                                

9. Μετά τα «ναι» των μικρότατων το μεγάλο «ΟΧΙ» του Λαού         

10. Ο Σωτήρας θα σώσει τον εαυτό του και κάνα δύο φίλους              

11. Το «επιτυχημένο μοντέλο «Εμπιστοσύνη»                                     

12. The «Gio Pepe» theory                                                                                    

13. Κοινοτική πολιτεία vs κρατικής γραφειοκρατίας                                

Μέρος δεύτερο

*γιατί είναι ο κόσμος δεκτικός και η αλλαγή εφικτή                         

ΚΕΦΑΛΑΙΑ

1. Η σύμπτωση της κρίσης και η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού

2. Ποιό το ζητούμενο;                                                                              

3. Προτάσεις εφικτότητας                                                                       

Ενδεικτική Βιβλιογραφία                                                                         

Παρουσίαση "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση" 15-03-2015

Ήρθαν οι φωτογραφίες από την παρουσίαση του πολιτικού μου δοκιμίου  "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση"
Να ευχαριστήσω τη Δέσποινα που τις τράβηξε.
Το Βασίλη Ξυδιά για την εύστοχη εισήγησή του.
Τον Νίκο Τουλιάτο για τον συντονισμό.
Την Παναγιώτα Μουρτίδου για την οργάνωση.
Την οργάνωση μελών ΣυΡιζΑ Κουκακίου Πλάκας για την φιλοξενία.
Όλους όσους παραβρέθηκαν για την όμορφη και ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση

Θα ήθελα να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους που κάνουν αυτήν την παρουσίαση πραγματικότητα.

Την Ο.Μ. ΣυΡιζΑ Κουκακίου-Πλάκας για την φιλοξενία.

Το συντονιστικό της Ο.Μ. ΣυΡιζΑ Κουκακίου-Πλάκας και ιδιαίτερα την Παναγιώτα Μουρτίδου.

Τον Βασίλη Ξυδιά που θα είναι κεντρικός ομιλητής

Τον Νίκο Τουλιάτο που θα συντονίζει τη συζήτηση και

Την ΕΡΤopen που προσφέρθηκε ως χορηγός επικοινωνίας

Η παρουσίαση θα γίνει στα γραφεία της οργάνωσης μελών Κουκακίου Πλάκας του ΣυΡιζΑ Βεΐκου 28 Κουκάκι την Κυριακή 15 Μαρτίου και ώρα 7μμ

Ομιλητής θα είναι ένας άνθρωπος των κινημάτων και γνώστης του θέματος της άμεσης Δημοκρατίας, ο Βασίλης Ξυδιάς

Ευχαριστώ 
Πολύκαρπος

Το βιβλίο ξεκίνησε το 2011 στην πλατεία Συντάγματος καθώς μέρος του αποτελούσε την πρότασή μου για την πολιτική διακήρυξη της πλατείας.
Με τον καιρό και όπως απέπτυσα την τεκμηρίωση των θέσεών μου αναδύθηκε ένα πολιτικό δοκίμιο όπου υπόθεση εργασίας ήταν η εξέλιξη του υπάρχοντος πολιτεύματος σε πιο αμεσοδημοκρατικές δομές με την εισβολή του κοινού/ λαϊκού αισθήματος όσο πιο βαθιά γίνεται στα κέντρα λήψης αποφάσεων ώστε να μη μπορεί να εφαρμοστεί μια κατάσταση εξαίρεσης όπως αυτή που ζήσαμε από το 2010 έως τις εκλογές του 2015.

Πρόσκληση

Με χαρά στέλνω την πρόσκληση για το νέο μου βιβλίο και λίγα λόγια για το βιβλίο.

Η παρουσίαση θα γίνει στα γραφεία της οργάνωσης μελών Κουκακίου Πλάκας του ΣυΡιζΑ Βεΐκου 28 Κουκάκι την Κυριακή 15 Μαρτίου και ώρα 7μμ

Ομιλητής θα είναι ένας άνθρωπος των κινημάτων και γνώστης του θέματος της άμεσης Δημοκρατίας, ο Βασίλης Ξυδιάς

Ευχαριστώ 
Πολύκαρπος

Το βιβλίο ξεκίνησε το 2011 στην πλατεία Συντάγματος καθώς μέρος του αποτελούσε την πρότασή μου για την πολιτική διακήρυξη της πλατείας.
Με τον καιρό και όπως απέπτυσα την τεκμηρίωση των θέσεών μου αναδύθηκε ένα πολιτικό δοκίμιο όπου υπόθεση εργασίας ήταν η εξέλιξη του υπάρχοντος πολιτεύματος σε πιο αμεσοδημοκρατικές δομές με την εισβολή του κοινού/ λαϊκού αισθήματος όσο πιο βαθιά γίνεται στα κέντρα λήψης αποφάσεων ώστε να μη μπορεί να εφαρμοστεί μια κατάσταση εξαίρεσης όπως αυτή που ζήσαμε από το 2010 έως τις εκλογές του 2015.

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη ... κρίση

15-3-2015... Η άγνωστη κρίση γίνεται γνωστή

Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη ... κρίση

Ένα εγχειρίδιο χρήσης του λειτουργικού συστήματος της κοινωνίας,
της Πολιτικής

*γιατί είναι ο κόσμος δεκτικός και η αλλαγή εφικτή

Λόγω των εκλογών αναβλήθηκε για λίγο η έκδοση του πολιτικού μου δοκιμίου "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση"

Θα καθυστερήσει λίγο ακόμη καθώς θα πρέπει να δουλέψω πάνω σε μια προσθήκη που θα μελετά το κλείσιμο μιας εποχής και τον τρόπο που έκλεισε και ίσως τα αποτελέσματα της πολιτικής αλλαγής και τις ελπίδες που μπορεί να γεννήσει, αν και είναι νωρίς.

Παραθέτω τον πρόλογο του βιβλίου ελπίζοντας ότι η απλή γλώσσα και η μορφή του θα κινήσει το ενδιαφέρον για την πολιτική και τα κοινά σε όσους περισσότερους πολίτες...

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

            Το κάλεσμα του κινήματος των «Αγανακτισμένων» ήταν για τις 25/5/2011. Ήμουν εκεί από την προηγούμενη νύχτα. Να δω ιδίοις όμμασοι «τι παίζει». Από τις ετερόκλητες παρέες που είχαν μαζευτεί εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι ό,τι είχε τραβήξει εμένα χωρίς φανερή αιτία στο δρόμο θα τράβαγε πολλούς άλλους ανθρώπους.  Άλλωστε είχε περάσει ένας χρόνος Μνημονίου και τα μέτρα είχαν αρχίσει να δείχνουν τα δόντια τους, και το ζοφερό μέλλον για όλους.

            Η ίδια ανάγκη που με έβγαλε έξω με έκανε να περιφέρομαι τις πρώτες μέρες άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους, κι όμως... Όλοι μίλαγαν με όλους και, για όσο διήρκησε, αναπτύχθηκαν δύο πράγματα. 1. Μια κοινωνικότητα, που είχε χαθεί τα προηγούμενα χρόνια από τους περισσότερους από εμάς, ανάμεσα σε ανθρώπους με προβληματισμό βαθύτερο από το αίτημα για επιστροφή στην πρότερη κατάσταση. 2. Η αίσθηση ότι το κράτος ήταν πια ανοιχτά απέναντι στον πολίτη και άνθρωπο, κάτι που απέδειξε στη συνέχεια με όλη την βαρβαρότητα που μπορούσε να ασκήσει με την ισχύ που διαθέτει.

            Όμως τις πρώτες δύο ή τρεις μέρες υπήρξε επαφή, ανθρώπινη, πολιτική, και μια αισιοδοξία ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, κάτι μπορούμε να αλλάξουμε. Έτσι τριγυρνώντας ανάμεσα στις αυτοοργανούμενες ομάδες χωρίς να το σκεφτώ κάθισα στη θεματική «Πολιτικής» (και αργότερα «Άμεσης Δημοκρατίας»). Μαζί με άγνωστους ανθρώπους αρχίσαμε να αναπτύσσουμε τους προβληματισμούς μας που είχε ο καθένας για το πως θα πρέπει να είναι δομημένη η κοινωνική κατάσταση ώστε όλοι να έχουν λόγο. Εκεί ξεκίνησα να βάζω στο μυαλό μου σε σειρά όλους τους προβληματισμούς και τις γνώσεις που είχα από χρόνια ασταχυολόγητες και σκόρπιες. Κατέθεσα και εγώ, όπως και οι υπόλοιποι την προσωπική ή συλλογική άποψη.

Από την αρχή φάνηκε πόσο δύσκολες είναι οι πραγματικά Δημοκρατικές διαδικασίες και πόσο ανεκπαίδευτοι είμαστε σε αυτές οι περισσότεροι. Η δυσκολία έγκειται στο να έχεις την ευθύνη των λόγων και έργων απέναντι σε ισότιμο ακροατήριο και να θέτεις τον εαυτό σου απέναντι στα κοινά, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να φροντίσεις προσωπικά για τον «εξοστρακισμό σου». Πρέπει να φροντίσεις την αυτοκαθαίρεσή σου ώστε να διασφαλίσεις την συνέχιση της λειτουργίας της Δημοκρατίας και την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Δύσκολο όταν έχεις μεγαλώσει σε έναν πολιτισμό που σου επιβάλει συνεχώς να συγκεντρώνεις ότι μπορείς, πόρους, χρήμα, εξουσία.

Έχοντας σπουδάσει πληροφορική και με το «βίτσιο» της πολυετούς εμπειρίας μου στην «Ανάλυση Συστημάτων» προσέγγισα το πρόβλημα με όρους διαφορετικούς από αυτό που θα αποκαλούσαμε «πολιτικούς» αν και τα συμπεράσματα είναι μάλλον ταυτόσημα.

Μια από τις βασικές αρχές της ανάλυσης ενός συστήματος για μηχανογράφηση και μηχανοργάνωση είναι ότι μπορείς να βελτιώσεις το σύστημα αλλάζοντας απλώς και μόνο τη ροή των πραγμάτων του, π.χ. τη ροή πληροφοριών ή εξουσίας.

Αντιμετώπισα το πρόβλημα της κρίσης ως έλλειψη Δημοκρατίας διότι αφενός αυτό δημιουργήθηκε εν αγνοία των πολιτών, η διόρθωσή του παρέμεινε σε αυτούς που το δημιούργησαν και τα μέτρα λύσεις επιβάλλονται (ακόμη και με ωμή βία) χωρίς να τα εγκρίνουν οι πολίτες. Άρα η λαϊκή βούληση υπάρχει μόνο να χρησιμεύει ως φύλλο συκής που η κεντρική εξουσία καλεί για να κρύψει την παντελή απουσία της.

Τι θα συνέβαινε όμως αν το σύστημα άλλαζε τόσο ώστε να διαμοιράσει, έστω και τυχαία, την εξουσία, το πολιτικό αγαθό, μεταξύ αντιπροσώπων και πολιτών; Πόσο θα άλλαζε αυτό το πολίτευμά μας, την συμμετοχή των πολιτών στην πιο κρίσιμη διαδικασία, την νομοθετική; Πόσο θα έπρεπε να αλλάξουμε εμείς για να συμβεί αυτό;

Στην αρχαία Αθήνα, περίπου στην εποχή του Περικλή, υπήρχαν πεντακόσιες περίπου χιλιάδες στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής.  Δούλοι, μέτοικοι, γυναίκες παιδιά και άντρες (όπως ήταν ο διαχωρισμός εκείνη την εποχή). Από αυτούς δικαίωμα, όχι ψήφου αλλά, νομοθεσίας είχαν πενήντα χιλιάδες ήτοι 10%. Με σημερινά νούμερα θα έπρεπε η βουλή των Ελλήνων να έχει ένα εκατομμύριο βουλευτές (και όχι λόγω του διαχωρισμού της κοινωνίας αλλά σαν ενδεικτικό νούμερο για το πολίτευμα που δημιούργησε τον χρυσό αιώνα για την σκέψη του ανθρώπου). Πάντως από τις πενήντα χιλιάδες συνήθως πήγαιναν να νομοθετήσουν και να λάβουν αξιώματα γύρω στις δέκα χιλιάδες, δηλαδή σαν να λέμε σήμερα διακόσες χιλιάδες άνθρωποι.

Δεν ξέρω πόσο έτοιμοι είμαστε να πάμε, όχι στις διακόσες χιλιάδες αλλά στα δέκα εκατομμύρια. Αυτό εδώ το βιβλίο ψηλαφεί τη δυνατότητα της εφικτότητας, που είναι έστω στα σύνορα που έχουν σηκωθεί στο μυαλό μας. Θεωρώ όμως ότι είναι κάποια βήματα προς μια κατεύθυνση που θα απεμπλέξει την ισχύ του κράτους από μια μειοψηφία που είτε το θεωρεί δικό της είτε το έχει παραδώσει σε ξένα συμφέροντα. Περαιτέρω ένα πιο ανοιχτό σύστημα διοίκησης θα εκπαιδεύει τους πολίτες να είναι έτοιμοι και άξιοι για όλα τα αξιώματα και για να κάνουν το επόμενο βήμα.