Μια σελίδα στην τύχη

Συνήθως όταν αγοράζω ένα βιβλίο το ξεφυλλίζω και σταματάω σε μια τυχαία σελίδα και διαβάζω. Αν τελειώσω την πρώτη πρόταση συνεχίζω ως το τέλος της παραγράφου. Αν φτάσω στο τέλος της σελίδας το αγοράζω.

Να μια σελίδα από το προς έκδοση μυθιστόρημά μου "Στις πύλες του Άδη" από τις εκδόσεις "Εντύποις". Ελπίζω να φτάσετε ως το τέλος της

------------

«Την ορίζουμε τη μοίρα μας ή είμαστε μόνο έρμαιά της;»

Ο υπηρέτης που στεκόταν δίπλα στο νεαρό άντρα σταμάτησε να χτυπά νευρικά το πόδι του. Σήκωσε αργά το κεφάλι του και τον κοίταξε. «Δεν νομίζω ότι μπορώ να σας απαντήσω σε αυτό κύριε» είπε διατηρώντας την στάση του σώματος που έδειχνε δυσαρέσκεια. Ο άντρας τον κοίταξε λοξά. Το ερώτημα δεν απευθυνόταν σε αυτόν. Δεν απευθυνόταν σε κανένα. Δεν έπρεπε ποτέ να ξεφύγει από το στόμα του. «Δεν μπορούμε όμως να μένουμε στην είσοδο όταν μέσα στην αίθουσα είναι όλοι. Πρέπει να αποφασίσετε αν θα σας αναγγείλω τελικά ή όχι».

Ο άντρας μόρφασε. Από κει που ήταν δεν μπορούσε να ακούσει τι ακριβώς συνέβαινε μέσα αλλά ήταν έντονο. Τελικά ένευσε καταφατικά και ο υπηρέτης ξεκίνησε προς το εσωτερικό του παλατιού. Πίσω του ακολούθησε ο άντρας προσπαθώντας να κρατήσει τις σκέψεις του μέσα στο κεφάλι του. «Πάμε να ορίσουμε τη μοίρα μας».

Οι φωνές πλεκόταν, υψωνόταν και γέμιζαν σαν βούισμα αναστατωμένου μελισσιού την μεγάλη αίθουσα. Ο γερο-βασιλιάς κοιτούσε με απελπισμένο ύφος προς μια κουστωδία νεαρών αντρών που διαπληκτιζόταν έντονα. Πήρε μια βαθιά ανάσα. Είχε περάσει ο καιρός που θα πεταγόταν ανάμεσα στην αγέλη των ξαναμμένων κουταβιών και θα τα έκανε να κρύψουν τους κυνόδοντές τους. Ανήσυχος έσφιξε το χέρι της βασίλισσας που καθόταν στο διπλανό θρόνο και τσίφωσε τα χείλη του σε μια έκφραση απόγνωσης. 

«Πρέπει να κάνεις κάτι» έσκυψε και ψιθύρισε η βασίλισσα στον άντρα της. «Αλλιώς κακό μεγάλο θα συμβεί».

Ο βασιλιάς ανασήκωσε τους ώμους του σαν να έλεγε «Τι μπορώ να κάνω;»
Τα πνεύματα ανάμεσα στους νεαρούς φαινόταν να οξύνονται ιδιαίτερα και οι ο απειλητικός τόνος στις φωνές τους ξεχώριζε πια καθαρά. Ο βασιλιάς έσκυψε στο αυτί της βασίλισσάς του με τα χείλη τσιφωμένα πιο έντονα. «Αυτοί είναι οι πιο ξακουστοί πρίγκιπες της Ελλάδας. Καθένας από αυτούς θα είναι επικίνδυνος εχθρός από μόνος του αν τον προσβάλεις, ποσω δε μάλλον αν συμμαχήσουν από θυμό δύο ή τρεις μαζί».

Ένιωσε το χέρι της βασίλισσας να σφίγγει το δικό του για να του δώσει κουράγιο. Έσκυψε το κεφάλι ξεφυσώντας. «Θεοί!» σκέφτηκε, «δώστε μου έναν οιωνό για το τι πρέπει να κάνω». Οι φωνές των νεαρών είχαν μετατραπεί πια σε κραυγές και απειλές που βγαίνοντας από τα λαρύγγια τους αναψοκοκκίνιζαν τα παρορμητικά νεανικά πρόσωπα.

«Ο πρίγκιπας της Ιθάκης, γιος του  βασιλιά Λαέρτη και εγγονός του ξακουστού Αυτόλυκου» διέκοψε τη φιλονικία ο κήρυκας που πέρασε τις πύλες της μεγάλης πέτρινης αίθουσας.  Οι φωνές σταμάτησαν στην αναγγελία και τα κεφάλια όλων γύρισαν προς το άνοιγμα της βαριάς σκαλιστής διπλής θύρας.
...