Ματωμένες Ασπίδες: Εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί

 Το δρόμο του προς εκτύπωση πήρε το πρώτο μου μυθιστόρημα "ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΑΣΠΙΔΕΣ" καθώς είχε εξαντληθεί και τώρα ετοιμάζεται να επανακυκλοφορήσει από τις εκδόσεις "ΕΝΤΥΠΟΙΣ"

Οι "ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΑΣΠΙΔΕΣ" είναι ιστορικό μυθιστόρημα για τη μάχη του Μαραθώνα κυρίως μέσα από τα μάτια του τραγικού ποιητή Αισχύλου καθώς η έμπνευση για να το γράψω ήταν το επίγραμμα που ο ίδιος ζήτησε να μπει στο μνήμα του

Αἰσχύλον Εὐφορίωνος Ἀθηναῖον τόδε κεῦθει
μνῆμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας·
ἀλκὴν δ' εὐδόκιμον Μαραθώνιον ἄλσος ἄν εἴποι
καὶ βαθυχαιτήεις Μῆδος ἐπιστάμενος.

Τον γιο του Ευφορίωνα τον Αθηναίο Αισχύλο
κρύβει νεκρόν το μνήμα αυτό της Γέλας με τα στάρια·
την άξια νιότη του θα ειπεί του Μαραθώνα το άλσος
κι ο Μήδος ο ακούρευτος οπού καλά την ξέρει.

Ο Αισχύλος άλλαξε την τραγωδία φέρνοντας δεύτερο ηθοποιό στη σκηνή μαζί με το χορό. Έζησε την άνοδο και την ακμάζουσα Αθηναϊκή Δημοκρατία και αυτό το νέο πολίτευμα που επέτρεπε στους πολλούς να συμμετέχουν στα κοινά ήταν αυτό που προστάτευσαν στη μάχη που έδωσαν οι Αθηναίοι.

Επίσης εξετάζεται και η δράση όσο και η ευφυία, πολιτική και στρατιωτική, του Μιλτιάδη, που οδήγησε την μάχη με μαεστρία ώστε να αντιπαρέλθει το αριθμητικό μειονέκτημα.

Ήταν η πρώτη μάχη που δόθηκε σε Ελληνικό έδαφος σηματοδοτώντας την αρχή των νικηφόρων πολέμων και ήταν ένας θρίαμβος για τους Αθηναίους, όσο και για τους Πλαταιείς που στάθηκαν δίπλα τους.

Η κυκλοφορία έχει προγραμματιστεί για τις 2 Ιουνίου 2025

Περίληψη από το οπισθόφυλλο:

Ο Αισχύλος, μετά το θριαμβευτικό ανέβασμα της παράστασης Πέρσες, στο θέατρο της πόλης Γέλα της Σικελίας όπου καταχειροκροτήθηκε από ένα θερμότατο ακροατήριο, συγκινημένος και υπερήφανος που κι ο ίδιος συμμετείχε σε μια ηρωική στιγμή της Ιστορίας, θυμάται τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στον Μαραθώνα, όταν όλοι οι Αθηναίοι, με μια ψυχή και με αυταπάρνηση απαράμιλλη, έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα στην κρίσιμη μάχη που θα καθόριζε το μέλλον του Ελληνισμού. Συγκινημένος περιγράφει την αποφασιστική πορεία των Αθηναίων ανάμεσα στα βουνά ενώ πηγαίνουν για ν' αντιμετωπίσουν το πεπρωμένο τους, τη συνάντηση με το θεό Πάνα που θα γίνει σύμμαχος στον ιερό τους αγώνα κι έπειτα την τιτάνια μάχη σώμα με σώμα Αθηναίων και Περσών, στην Πεδιάδα του Μαραθώνα. Μια μάχη που ως τότε όμοιά της δεν είχε βιώσει ο Ελληνισμός.

13th Rock in Dio 17/05/2025 - Magical

*English translation and more videos bellow.

Πριν 15 χρόνια, 16 Μαΐου 2010 ξημερώματα, κατά τις 2:00 – 2:30, ένα SMS που ήρθε στο κινητό μου με ξύπνησε αγχωμένα. Ποιος μπορεί να ήταν τέτοια ώρα;

Πήρα το ΝΟΚΙΑ στα χέρια μου δίπλα από το κομοδίνο και άνοιξα τα μηνύματα. Ήταν από έναν παλιό φίλο που με γνώριζε καλά. Τόσο καλά που ενώ ήξερε ότι θα με ξύπναγε μου έστειλε το μήνυμα:

Dio is dead. Long live Rock n Roll

Σοκ!

Η εφηβεία είναι καθοριστική περίοδος για τον καθορισμό της προσωπικότητας. Περίπου 60% των επισυνάψεων επανακαθορίζονται στον εγκέφαλο και ο άνθρωπος ξαναγεννιέται με έναν τρόπο. Η συμβολή  αυτού του καλλιτέχνη στην δική μου προσωπικότητα, μέσω της τέχνης του, ήταν τεράστια.

Από την πρώτη φορά, τότε που ένας φίλος με μύησε στην Heavy Metal σκηνή και άκουσα τη μαγική φωνή του, κάτι με χτύπησε κατάστηθα. Άρπαξε τα πάντα εσωτερικά, τα έσφιξε και τα αναποδογύρισε. Είχα μαγευτεί από έναν πραγματικό μάγο.

Στην Ελλάδα, μετά τον θάνατο του Dio, δημιουργήθηκε η tribute μπάντα Rock n Roll Children, με σκοπό να κρατήσει ζωντανή την τέχνη και την μνήμη του. Από το 2011 και κάθε χρόνο – με εξαίρεση την χρονιά του Κορονοϊού – το πρώτο κοντινό Σάββατο στις 16 Μαΐου γίνεται στο live club ΚΥΤΤΑΡΟ μια μεγάλη συναυλιακή εκδήλωση, με τα έσοδα να δίνονται πάντα σε φιλανθρωπικό σκοπό.

Πολλοί είναι επιφυλακτικοί σε tribute μπάντες, αλλά δεν είναι απλή περίπτωση αυτό που συμβαίνει. Είναι κάτι διαφορετικό. Συμμετέχουν πολλοί καλλιτέχνες πέραν της μπάντας και το κοινό δεν είναι απλώς εκεί για να ακούσει κάποια τραγούδια. Είναι εκεί για να ξαναζήσει τις στιγμές της νιότης του ή για να μυηθεί (οι νεότεροι) στον εκστασιασμό μιας Heavy Metal γιορτής. Μια γιορτή για να τιμηθεί ένας καλλιτέχνης που μας συγκλόνισε βαθιά. Δεν είναι συναυλία απλώς. Είναι μυσταγωγία για όλους εμάς που πάμε κάθε χρόνο. Και φέτος, 15 χρόνια από το θάνατο του Ronnie James Dio ήταν η καλλίτερη βραδιά όλων αυτών των χρόνων – μέχρι τώρα τουλάχιστον.

Φέτος, όπως κάθε χρονιά, συμμετείχαν εξαιρετικοί Έλληνες καλλιτέχνες, ως επί το πλείστων τραγουδιστές αλλά και κιθαρίστες. Φέτος όμως ήταν και δύο ξένα μεγάλα ονόματα, o τραγουδιστής – και των Rainbow to 2015 – Ronnie Romero, o εξαιρετικός drummer Stanton Moore και η πιο συγκινητική στιγμή της βραδιάς, η παιδική χορωδία Children of the sea.

Μιλώντας με τον Μανόλη Τσίγκο – κιθαρίστα των Rock n Roll Children – μου είπε ότι η παρουσία των παιδιών της χορωδίας θα έφερνε δάκρυα στα μάτια. Αποδείχτηκε αληθινός. Για μένα ήταν στην εκτέλεση του Temple of the King. Η συναισθηματική φόρτιση ήταν συγκλονιστική ως τα βάθη της ψυχής μου.

Ο Ronnie  - όμορφη σύμπτωση το όνομα – Romerο ήταν καταπληκτικός στα φωνητικά. Λες και άκουγες δίσκο. Δεν έχανε πουθενά και έδειχνε εξαιρετικός τύπος, δεδομένου της διεθνούς καριέρας του.

Ο Stanton Moore έδωσε μια νέα ερμηνεία στο τι σημαίνει να είσαι πίσω από το drum kit οδηγώντας τα τραγούδια, όχι δίνοντας απλώς ρυθμό.

Τέσσερεις ώρες δυνατής μουσικής με τραγούδια που σε ξεσήκωναν. Ένα κοινό που διονυσιαζόταν. Headbanging μέχρι να μη μπορεί να κουνηθεί ο σβέρκος τις επόμενες μέρες. Και η φωνή να έχει κλείσει ήδη από τη μέση της συναυλίας/γιορτής.

Ευχαριστώ προσωπικά όλους τους συντελεστές και συμμετέχοντες γι'αυτό που μας χάρισαν.

 Ήταν μια μαγική βραδιά.

Up the horns for Ronnie \m/(-_-)\m/

(Λυπάμαι που ακούγεται η φωνή μου στα τραγούδια. Το ξέρω...)

Fifteen years ago, on the dawn of May 16, 2010, around 2:00–2:30 AM, an SMS woke me up in a panic. Who could it be at such an hour?
I grabbed my NOKIA from the nightstand and opened the message. It was from an old friend who knew me well. So well that, despite knowing it would wake me, they sent:
"Dio is dead. Long live Rock 'n' Roll."
Shock.

Adolescence is a defining period for shaping one’s personality. Roughly 60% of neural connections are rewired in the brain, and in a way, a person is reborn. This artist’s contribution to my own personality, through his art, was immense.
From the very first time—when a friend initiated me into the Heavy Metal scene and I heard his magical voice—something struck me deep in the chest. It seized everything inside me, clenched it, and turned it upside down. I was enchanted by a true sorcerer.

In Greece, after Dio’s death, the tribute band Rock 'n' Roll Children was formed to keep his art and memory alive. Since 2011 (with the exception of the pandemic year), every first Saturday closest to May 16, Kyttaro Live Club hosts a grand concert event, with proceeds always going to charity.

*Based my novel "Bonds of blood on this song

Many are skeptical about tribute bands, but this is no ordinary case. It’s something different. Multiple artists beyond the core band participate, and the audience isn’t just there to hear songs—they’re there to relive their youth (or, for younger attendees, to be initiated into the ecstasy of a Heavy Metal celebration). A celebration honoring an artist who shook us to our core. It’s not just a concert; it’s a ritual for all of us who return every year. And this year, 15 years after Ronnie James Dio’s passing, was the best night of all—so far, at least.

This year, as always, exceptional Greek artists took part, mostly vocalists and guitarists. But two major international names also joined: Ronnie Romero (Rainbow’s vocalist since 2015), the phenomenal drummer Stanton Moore, and the night’s most moving moment—the children’s choir Children of the Sea.

Speaking with Manolis Tsigos (guitarist of Rock 'n' Roll Children), he told me the choir’s presence would bring tears to our eyes. He was right. For me, it was during "Temple of the King." The emotional weight was overwhelming, reverberating to the depths of my soul.

Ronnie Romero (a beautiful coincidence, that name) was flawless on vocals—like listening to a studio recording. He never missed a note and proved why he’s a star of international caliber.
Stanton Moore redefined what it means to drive songs from behind the drum kit, not just keeping time but leading the charge.

Four hours of explosive music, songs that electrified the crowd. A audience in Dionysian frenzy—headbanging until their necks refused to move the next day, voices gone by the halfway point. It was a magical night.

Up the horns for Ronnie! \m/(-_-)\m/

(Sorry for hearing my voice over. I know...)

Phillip Roth

 

Τελευταία διαβάζω Φίλιπ Ροθ. Τελείωσα το "Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή" και τώρα διαβάζω το "Ζούκερμαν Δεσμώτης"

Ο Ροθ θεωρείται από τους πιο σημαντικούς αμερικανούς συγγραφείς του 20ου αιώνα. Το μυθιστόρημά του "Αμερικάνικο Ειδύλλιο" είναι ενταγμένο στην αμερικάνικη κληρονομιά, δυστυχώς δεν το βρήκα, είναι εξαντλημένο. Η ταινία ήταν καλή πάντως.

Στο "Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή" ανιχνεύεται η πολιτική, η ψυχολογία, η προδοσία στη μανία κατραδίωξης την εποχή του Μακαρθισμού.

Στο "Ζούκερμαν Δεσμώτης" βλέπουμε τη δυστοπία της φήμης, την πάλη για την τέχνη της συγγραφής και την αναζήτηση ταυτότητας.

Η αναζήτηση ταυτότητας είναι εμφανής και στα δύο έργα - και εμμέσως γνωρίζω από την ταινία - και στο Αμερικάνικο ειδύλιο. Υπάρχει έντονο το στοιχείο της εβραϊκής ταυτότητας με αντιθετικό την απόρριψη αυτής προς χάριν εύρεσης της προσωπικής, είτε πολιτικής είτε λογοτεχνικής είτε ακόμη και κοιννωνικής.

Είναι έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο όπως και η παρουσίαση του αρσενικού εγώ, υποθέτω ως μέρος της ταυτότητας του συγγραφέα και της έντονης αυτοβιογραφικής παρουσίας.

Λογοτεχνικά τον βρίσκω άρτιο. Κάθε λέξη μπαίνει σε σωστή θέση σαν να συμπληρώνει ένα παζλ. Θεωρώ ότι ο λόγος είναι το μεγάλο στοίχημα της γραφής του και το κερδίζει.

Είναι εντυπωσιακή η κλιμάκωση σε σημεία των έργων του με χρήση συνώνυμου - συνώνυμου - αντώνυμου.

Είναι από τις περιπτώσεις που αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ λογοτέχνη και μυθοπλάστη.