English Version here
Το Children of the Damned των Iron Maiden δεν είναι απλώς μια ιστορία αποξενωμένων όντων ή ένα σκοτεινό παραμύθι για υπερφυσικές δυνάμεις. Είναι ένας στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη, στην ίδια τη φύση της συνείδησης και στη μοίρα εκείνων που "γνωρίζουν".
Στην καρδιά του τραγουδιού βρίσκεται το παράδοξο του ανθρώπου: η δίψα για φως που οδηγεί στο κάψιμο, η επιθυμία για γνώση που γεννά την απώλεια της αθωότητας. Οι "Children of the Damned" δεν είναι δαίμονες ή τέρατα — είναι οι άνθρωποι που είδαν πέρα από το επιτρεπτό όριο, εκεί όπου το φως γίνεται φωτιά.
Ο πρώτος στίχος —“He’s walking like a small child / But watch his eyes burn you away”— αποκαλύπτει την τραγική διττότητα της ύπαρξης: αθωότητα και καταστροφή στο ίδιο βλέμμα. Το παιδί και ο δαίμονας κατοικούν στο ίδιο σώμα. Είναι η προαιώνια σύγκρουση του Eros και του Thanatos, της ζωής που γεννά τον θάνατο και του θανάτου που γεννά συνείδηση.
Όταν ο αφηγητής λέει “If he had lived he would have crucified us all”, το νόημα ξεφεύγει από τη θεολογική εικονογραφία. Η "σταύρωση" εδώ είναι υπαρξιακή: όποιος ζήσει πλήρως, όποιος γνωρίσει, καταδικάζεται να σταυρώσει τους άλλους με την αλήθεια του — γιατί η αλήθεια του φωτός είναι αφόρητη.
Η κορύφωση του τραγουδιού —το κάψιμο, η διάλυση, η μετατροπή σε σκόνη— δεν είναι απλώς θάνατος. Είναι μεταμόρφωση. Το υποκείμενο "πεθαίνει σύμφωνα με το σχέδιο", όπως γράφεται, γιατί η αυτοκαταστροφή είναι προδιαγεγραμμένο στάδιο της εξέλιξης. Το "σχέδιο" εδώ είναι κοσμικό: ό,τι φλέγεται επιστρέφει στη γη, ό,τι γνωρίζει διαλύεται στο κενό που το γέννησε.
Το επαναλαμβανόμενο ρεφρέν “Children of the Damned” λειτουργεί σαν μάντρα. Δηλώνει όχι απλώς μια ομάδα καταραμένων, αλλά την ίδια την ανθρώπινη κοινότητα, εγκλωβισμένη ανάμεσα στη λαχτάρα για φως και στον τρόμο της τιμωρίας. Η εικόνα του "κεριού που καίγεται" είναι η τελική αλήθεια: ο άνθρωπος υπάρχει μόνο καίγοντας τον εαυτό του.
Στον φιλοσοφικό του πυρήνα, το τραγούδι μιλά για τον ανθρώπινο προμηθεϊσμό — την αδυναμία μας να μείνουμε στο σκοτάδι, παρ’ όλο που το φως μας καταστρέφει. Είμαστε οι καταραμένοι όχι επειδή αμαρτήσαμε, αλλά επειδή θελήσαμε να γνωρίσουμε.
Έτσι, το Children of the Damned γίνεται μια μεταλλική λειτουργία για τη χαμένη αθωότητα του ανθρώπου. Δεν υμνεί το κακό· το αναγνωρίζει μέσα μας — ως την άλλη όψη της επίγνωσης.
Οι "καταραμένοι" είναι απλώς οι πρώτοι που τόλμησαν να κοιτάξουν τον ήλιο χωρίς να κλείσουν τα μάτια.
*με τη βοήθεια του chatgpt
Children of the Damned by Iron Maiden is not merely a dark tale about alienated beings or supernatural forces. It is a meditation on human existence itself — on the nature of consciousness and the fate of those who dare to know.
At its core lies the paradox of humanity: the thirst for light that inevitably leads to burning, the desire for knowledge that destroys innocence. The “Children of the Damned” are not literal demons or monsters — they are those who have seen beyond the permissible limit, where light turns into fire.
The opening line — “He’s walking like a small child / But watch his eyes burn you away” — captures the tragic duality of being: innocence and destruction inhabiting the same gaze. The child and the demon coexist within the same flesh. It is the eternal conflict of Eros and Thanatos — life that breeds death, and death that awakens consciousness.
When the lyric warns, “If he had lived he would have crucified us all,” the image transcends theology. The “crucifixion” here is existential: whoever truly lives, whoever truly knows, condemns others with the unbearable light of truth. For the revelation of light is, in itself, a kind of annihilation.
The climactic burning — the melting flesh, the turning to dust — is not mere death but transfiguration. The subject “dies according to plan” because self-destruction is written into the cosmic order. The plan is metaphysical: what burns returns to earth, what knows dissolves back into the void that birthed it.
The recurring chorus, “Children of the Damned,” functions as a mantra. It does not name an outcast few, but rather the whole of humanity — trapped between longing for light and terror of judgment. The image of candles burning in the dark is the song’s ultimate truth: man exists only by consuming himself in flame.
At its philosophical heart, the song speaks of Promethean humanity — our inability to remain in the dark, even though the light destroys us. We are damned not because we sinned, but because we sought to understand.
Thus, Children of the Damned becomes a metal liturgy for the loss of innocence — not a hymn to evil, but a recognition of it as the mirror of awareness. The damned are simply those who dared to look at the sun without closing their eyes.
*With the help of chatgpt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου