Τελευταία διαβάζω Φίλιπ Ροθ. Τελείωσα το "Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή" και τώρα διαβάζω το "Ζούκερμαν Δεσμώτης"
Ο Ροθ θεωρείται από τους πιο σημαντικούς αμερικανούς συγγραφείς του 20ου αιώνα. Το μυθιστόρημά του "Αμερικάνικο Ειδύλλιο" είναι ενταγμένο στην αμερικάνικη κληρονομιά, δυστυχώς δεν το βρήκα, είναι εξαντλημένο. Η ταινία ήταν καλή πάντως.
Στο "Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή" ανιχνεύεται η πολιτική, η ψυχολογία, η προδοσία στη μανία κατραδίωξης την εποχή του Μακαρθισμού.
Στο "Ζούκερμαν Δεσμώτης" βλέπουμε τη δυστοπία της φήμης, την πάλη για την τέχνη της συγγραφής και την αναζήτηση ταυτότητας.
Η αναζήτηση ταυτότητας είναι εμφανής και στα δύο έργα - και εμμέσως γνωρίζω από την ταινία - και στο Αμερικάνικο ειδύλιο. Υπάρχει έντονο το στοιχείο της εβραϊκής ταυτότητας με αντιθετικό την απόρριψη αυτής προς χάριν εύρεσης της προσωπικής, είτε πολιτικής είτε λογοτεχνικής είτε ακόμη και κοιννωνικής.
Είναι έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο όπως και η παρουσίαση του αρσενικού εγώ, υποθέτω ως μέρος της ταυτότητας του συγγραφέα και της έντονης αυτοβιογραφικής παρουσίας.
Λογοτεχνικά τον βρίσκω άρτιο. Κάθε λέξη μπαίνει σε σωστή θέση σαν να συμπληρώνει ένα παζλ. Θεωρώ ότι ο λόγος είναι το μεγάλο στοίχημα της γραφής του και το κερδίζει.
Είναι εντυπωσιακή η κλιμάκωση σε σημεία των έργων του με χρήση συνώνυμου - συνώνυμου - αντώνυμου.
Είναι από τις περιπτώσεις που αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά μεταξύ λογοτέχνη και μυθοπλάστη.
