consultancy scum

 

Dark side of consulting

 

consulting being like...

Ήταν ένας βοσκός και έβοσκε τα πρόβατα.
Στο δρόμο σταματάει μια BMW και βγαίνει ένας κοστουμαρισμένος τύπος.
"Αν σου πω πόσα πρόβατα έχεις να σου πάρω ένα;"
Το σκέφτεται ο βοσκός και λέει συμφωνεί.
Κοιτάει μια γρήγορη ματιά ο κοστουμάτος και λέει: "352".
"Όντως", λέει ο βοσκός. "Πάρε όποιο θες".
Αρπάζει ένα ο τύπος και πάει προς το αυτοκίνητο.
"Στάσου λεβέντη", του φωνάζει ο βοσκός.
Γυρνά ο τύπος και τον κοιτάζει με απορία.
"Αν σου πω τι δουλειά κάνεις θα μου τι δώσεις πίσω;" ρωτάει ο βοσκός.
Σκέφτεται για λίγο ο τύποες και συμφωνεί.
"Είσαι σύμβουλος" του λέει ο βοσκός.
"Που το κατάλαβες;" έκανε απορημένος ο κοστουμάτος.
"Πήρες το σκύλο"

---------------------------------------------------------------

A shepherd was herding his sheep when a BMW stopped on the road and a man in a suit got out.
"If I can tell you how many sheep you have, will you give me one?" the man asked.
The shepherd thought about it and agreed.
The man in the suit took a quick look and said, "352."
"That's right," the shepherd replied. "Go ahead and take whichever one you want."
The man grabbed a sheep and started walking toward his car.
"Wait a minute, my friend!" the shepherd yelled.
The man turned around, looking confused.
"If I tell you what your job is, will you give me the sheep back?" the shepherd asked.
The man thought for a moment and agreed.
"You're a consultant," the shepherd said.
"How did you know?" the man in the suit asked, completely astonished.
"You took the dog."

Κατάρευση του σύμπαντος

 

Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε

Η κατάρευση κενού (Vacuum Decay)

---

Η κατάρευση κενού είναι μια υποθετική κοσμολογική καταστροφή που θα μπορούσε να συμβεί αν το σύμπαν δεν βρίσκεται στην πιο σταθερή του κατάσταση.

Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε την έννοια του ψευδοκενούς και του πραγματικού κενού.

Το κενό (vacuum) δεν είναι απλά ένα τίποτα. Στην κβαντική θεωρία πεδίου, είναι η κατάσταση του χώρου με τη χαμηλότερη δυνατή ενέργεια.

• Πραγματικό Κενό (True Vacuum): Είναι η κατάσταση με την απόλυτη χαμηλότερη ενέργεια. Αν το σύμπαν μας βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, είναι σταθερό και δεν μπορεί να αλλάξει σε κάτι με χαμηλότερη ενέργεια.

• Ψευδοκενό (False Vacuum): Είναι μια κατάσταση χαμηλής ενέργειας, αλλά όχι η χαμηλότερη δυνατή. Αν το σύμπαν μας βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, είναι ασταθές. Μπορεί να υπάρχει για δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά θεωρητικά μπορεί να "καταρρεύσει" σε μια κατάσταση χαμηλότερης ενέργειας, δηλαδή στο πραγματικό κενό.

Πώς θα μπορούσε να συμβεί;

---

Η κατάρρευση κενού θα ξεκινούσε από ένα τυχαίο σημείο στον χώρο, μέσω ενός φαινομένου που ονομάζεται κβαντική σήραγγα (quantum tunneling). Σε αυτό το σημείο, θα σχηματιζόταν μια «φυσαλίδα» πραγματικού κενού, δηλαδή μιας περιοχής με χαμηλότερη ενέργεια.

Μόλις δημιουργηθεί, αυτή η φυσαλίδα θα άρχιζε να επεκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, με ταχύτητα που θα πλησίαζε την ταχύτητα του φωτός. Καθώς η φυσαλίδα θα διαστελλόταν, θα άλλαζε τις φυσικές σταθερές και τους νόμους της φυσικής μέσα της, μετατρέποντας τα άτομα και τα σωματίδια όπως τα ξέρουμε σε μια άλλη μορφή ύλης, πιθανότατα καταστρέφοντάς τα.

Λύκος στα πρόβατα και τα γίδια… του ΟΠΕΚΕΠΕ

*ΟΠΕΚΕμΠΕ

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές είμαι στη Μάνη. Άκουσα λοιπόν μια ενδιαφέρουσα «θεωρία». Οικολόγοι, λέει, έχουν αφήσει λύκους στα γύρω ορεινά.

Κατά καιρούς ακούω οι οικολόγοι άφησαν φίδια, οι οικολόγοι άφησαν αγριογούρουνα… άντε και σε ελέφαντες.

Την ώρα που διαδίδεται η φήμη αυτός που τη μεταφέρει, όχι αυτός που την ξεκινά-θα πω γι’ αυτόν πιο κάτω, αυτός που την ακούει λοιπόν πριν τη μεταφέρει δεν σκέφτεται τι λέει;

Δηλαδή, κάποιοι πάνε και πιάνουν λύκους! (θα ήθελα τα το δω αυτό) ζωντανούς! Αγέλες ίσως (αφού αφήνουν πολλούς) τους βάζουν σε ειδικά διαμορφωμένα οχήματα, ναρκωμένους(;) και τους μεταφέρουν από τη βόρεια Ελλάδα, ή όπου αλλού εξωτερικό; Βουλγαρία;, νότια στην Πελοπόννησο. Μια διαδικασία ΕΝΤΕΛΩΣ παράνομη, όπου εμπλέκονται πολλοί και κάνουν παράνομες μεταφορές και πολλές φορές μάλιστα (είπαμε άφησαν πολλούς λύκους) και δεν τους πήρε χαμπάρι κανείς!!!

Εκτός αν πιάνουν λυκάκια. Που σημαίνει ότι αδρανοποιούν τους γονείς ή την αγέλη (έχετε δει λύκο από κοντά) και μετά τι; Δεν μπορούν να αφήσουν μωρά λυκάκια στο βουνό, δεν θα επιβιώσουν. Τα μεγαλώνουν κάπου(;) κρυφά(;) και τα αφήνουν μετά ελεύθερα;

Η απορία μου λύθηκε όταν διάβασα ένα άρθρο  πως γίνεται έλεγχος τι έχει δηλωθεί στον ΟΠΕΚΕΠΕ και τι έχει ο κτηνοτρόφος και τη διαφορά (γιατί έχει λιγότερα απ’ ό,τι δήλωσε) την δικαιολογεί ότι τα έφαγαν οι λύκοι. Μετά από γίδια και πρόβατα θα γεμίσει η Ελλάδα και λύκους.

Λύκος στα πρόβατα…

handyman and science or as my dad used to say "Think for 20 minutes, work for five."

*English version bellow

handyman and science ή πως η πατέντα και η επιστήμη βοηθάνε να λύσεις προβλήματα της καθημερινότητας... να πιάνουν λίγο και τα χέρια, επίσης, όπως έλεγε ο πατέρας μου, "

Από μια βλάβη στο ψυγείο που είχα είχα σταματήσει να λειτουργώ την παροχή νερού προς το ψυγείο εδώ και 12-13 χρόνια. Βλέποντας όμως, 4 άτομα στην οικογένεια, πόσο συχνά ανοιγόκλεινε ο καθένας το ψυγείο για να πιει κρύο νερό και αυτό γίνεται για έξη περίπου μήνες. Και πόσα μπουκάλια νερό έχουμε πια μέσα στη συντήρηση που παιδεύεται το ψυγείο να κρυώσει με τόσα ανοιγοκλεισίματα. Που αδειάζουν συνεχώς και θέλουν γέμισμα. Πολλή κατανάλωση και πολλή ταλαιπώρια.

Αποφάσισα λοιπόν να θέσω την παροχή σε λειτουργία ξανά. Όμως ο σωλήνας τόσα χρόνια σε αχρηστία τι μπορεί να είχε μαζέψει;

Έψαξα και βρήκα τρόπο καθαρισμού. 

Βήμα 1. Παροχή ζεστού νερού για τουλάχιστον μισή ώρα ώστε να σκοτώσει ότι μπορεί, να διαλύσει ή να μαλακώσει τη μάκα αν υπάρχει. Και να εξασθενίσει την μεμβράνη βλαβερών μικροοργανισμών.

Βήμα 2. Διοχέτευση χλωριούχου μείγματος, 5 ml χλωρίνη ανά 1 λίτρο νερό και παραμονή στο σωλήνα για μισή με μία ώρα ώστε να σκοτώσει τους μικροοργανισμούς και τυχόν μούχλα(που δεν υπήρχε).

Βήμα 3. Ξέπλημα με καθαρό νερό για μία ώρα τουλάχιστον ώστε να φύγει το χλώριο.

Βήμα 4. Σύνδεση και επαναφορά του κυκλώματος σε λειτουργία

Η μεθοδολογία αυτή που δουλεύω 35+ χρόνια ως προγραμματιστής. Η πιο αρχαία μαθηματική σκέψη.Ο αλγόριθμος. Σχεδιασμός κάθε βήματος με IF THEN ELSE για να λύσει τυχόν προβλήματα. Και στοιχειώδης γνώσεις φυσικής Λυκείου για να τις εφαρμόσεις. Συνδυασμένα με το φαντασιακό οραματίζεσαι τη λύση και την εφαρμόζεις.

Κοίταξα πολύ προσεκτικά την υπάρχουσα εγκατάσταση και πέρασα μια μέρα σκεπτόμενος τη λύση. Σχεδιάζοντας τα βήματα. Υπολογίζοντας τι υδραυλικά εξαρτήματα έχω στο σπίτι από άλλες δουλειές (πάντα κρατάω ό,τι δουλεύει). Τι χρειάζεται να αγοράσω. 

Μετά φαντάστηκα όλες τις κινήσεις μία προς μία για να τις εκτελέσω. Και έτσι έπραξα.

Αγόρασα μια μικρή βάνα 6 ευρώ. Ένα αλφαδοσωλήνα 6 μέτρα 5 ευρώ. Δεν βρήκα τάπα για 1/4 της ίντσας και πήγα σε ELSE κατάσταση που αποδείχτηκε πιο βολική.

Ανέβηκα στην ταράτσα και έκλεισα την επιστροφή του ηλιακού. Άνοιξα το ζεστό νερό να αδειάσει ο σωλήνας και έκλεισα την παροχή από τον τοίχο προς τη βρύση.

Έλυσα την παροχή προς το ψυγείο. Έλυσα την παροχή ζεστού νερού προς τη βρύση και τα συνέδεσα μεταξύ τους με έναν αντάπτορα (κομπιουτερίστικος όρος) αρσενικό αρσενικό. Τώρα αν άνοιγα τις βάνες θα έτρεχε ζεστό νερό στον σωλήνα. Αλλά που θα πήγαινε;

Η λύση ήταν ένας αλφαδοσωλήνας που έμπαινε στον μικρό σωλήνα παροχής του ψυγείου από την άλλη μεριά όταν θερμαινόταν με πιστολάκι. Με δύο tire ups εξασφάλιζα να μην έχει διαρροή. Ο σωλήνας γύριζε πίσω στον νεροχύτη ώστε να αποβάλλει το ζεστό νερό εκεί και να είναι απρόσκοπτη η παροχή του. Αυτό που σκεφτόμουν όμως ήταν αν ο σωλήνας θα αντέξει την θερμοκρασία των 60 βαθμών C και την ζέστη πάνω στον χαλκό ή θα διασταλέι και διαλυθεί μετά από λίγη ώρα. Τι να κάνω;

Έβαλα την έξοδο του σωλήνα μέσα σε λεκάνη με κρύο νερό και παγοκύστες (υπερβολικές οι παγοκύστε αλλά ασφαλές... better safe than sorry). Δούλεψε τέλεια. Και έμεινε μια ωρίτσα να ζεσταίνει τον σωλήνα και να σκοτώνει μικρόβια.... ή τουλάχιστον να τα αποδυναμώνει για τον δεύτερο γύρο.

Αφού πέρασε η ώρα έκλεισα την παροχή ζεστού νερού. Έλυσα τη σύνδεση και επανέφερα το ζεστό στη βρύση. Το δοκίμασα (πάντα unitest και debug) και δούλευε μια χαρά. Τώρα έπρεπε να περάσω το χλωριούχο διάλυμα και να το αφήσω στο σωλήνα να δράσει. Οκ. Είχα στο μυαλό μου μια κατάσταση όπως όταν βγάζεις βενζίνη από ντεπόζιτο. 

Αν έβαζα πάνω στον πάγκο της κουζίνας ένα τετράλιτρο δοχείο με το διάλυμα θα ήταν ψηλότερα από την άκρη του σωλήνα στο άλλο άκρο και σύμφωνα με την αρχή συγκοινωνούντων δοχείων το νερό θα προσπαθούσε να ισορροπήσει τις δύο στάθμες και θα έτρεχε μέχρι τουλάχιστον να θεωρήσω ότι γέμισε ο σωλήνας. Κάπως έτσι έρχεται και το νερό σπίτια μας.

Όμως δεν ήθελα να ρουφήξω χλωριούχο διάλυμα και έπρεπε να βρώ έναν τρόπο να συνδέσω το μπιτονάκι με το χλώριο στην παροχή. Από την άλλη μεριά μάζεψα τον αλφαδοσωλήνα σε μια λεκάνη στο πάτωμα.

Η λύση που είχα φανταστεί και θα εξυπηρετούσε δύο σκοπούς ήταν να βάλω στην παροχή που είχε μείνει ελεύθερη μία βάνα. Την βάνα θα την είχα κλειστή. Έβαλα στην άκρη της βάνας έναν σωλήνα μπακλονιού με τους συνδετήρες που έχω στο μπαλκόνι έτσι και αλλιώς κα τον μέτρησα να μπαίνει μέχρι τον πάτο του δοχείου και τον έκοψα.

Το ωραίο μέρος τώρα. (κρίμα που δεν έβγαλα βίντεο αλλά ήθελα να τελειώνω... ήταν αργά πια). Με ένα χωνάκι γέμισα τον σωλήνα με νερό βρύσης που σταμάταγε στην κλειστή βάνα κάτω. Την πάνω μεριά την έβαλα μέσα στο μπιτώνι ως κάτω κάτω και άνοιξα την βάνα. Το αποτέλεσμα ήταν το νερό μέσα στο λάστιχο να τρέξει προς τα κάτω παρασύροντας το νερό στο μπιτόνι και με την αρχή των συγοινωνούντων δοχείων να αρχίσει ροή και το μπιτόνι να αδειάζει.

Μόλις έφτασε σχεδόν στο 1/5 του δοχείου έκλεισα τη βάνα. Η ροή στο σωλήνα σταματησε, Τσάκισα τον αλφαδοσωλήνα και έδεσα την τσάκιση με tire up και το άφησα μια ωρίτσα βλέποντας την σειρά the fall of house of Usher σε σκηνοθεσί Mike Flanagan (Ό,τι έχει βγάλει είναι καταπληκτικό).

Αφού δεν είχα βρει τά για τον μικρό σωλήνα και δεν έβγαλα τον αλφαδοσωλήνα που γύρναγε στον νεροχύτη τη ροή, μόλις πέρασε η ώρα γύρισα την παροχή νερού στον εν λόγω σωλήνα, άνοιξα το νερό της βρύσης και το άφησα να τρέχει μία ώρα και κάτι να ξεπλυθεί καλά το χλώριο. Στο τέλος δεν μύριζε τίποτα από το νερό που ερχόταν από το σωλήνα και η γεύση ήταν κανονική. 

*μέχρι τις τελευταίες μέρες μαστόρευε

Όπως έμαθα από τον πατέρα μου που ήταν μάστορας ολκής και έλεγε όταν έφτιαχνε κάτι "όταν τελειώνεις τη δουλειά μαζεύεις τον χώρο και τον αφήνεις όπως τον βρήκες πριν ξεκινήσεις".  Επίσης σοφή ήταν η ρήση του, που πάντα τηρώ, "Σκέψου 20 λεπτά δούλεψε πέντε". Στην συγκεκριμένη ήταν σκέψη μερικές ώρες και αδιάκοπη εργασία με ροή χωρίς πρόβλημα 21:00 - 02:00 - τις ώρες αναμονής. Σε ευχαριστώ πατέρα. Μου λείπεις. Πάντα σε θυμάμαι,

Τι και αν η ώρα είχε πάει δύο και δέκα τα ξημερώματα και εγώ είχα ξεκινήσει στις εννέα, Μάζεψα όλα τα εργαλεία. Πάντα έχω κόντα ό,τι μπορεί να χρειαστώ αφού τα έχω υπολογίζει πριν ξεκινήσω τη δουλειά. Έβαλα το ψυγείο στη θέση του. Έκανα ένα σφουγκάρισμα για μικροδιαρροές και πήγα να την πέσω για ύπνο γιατί δούλευα το πρωί.

Στην υγειά μας (*σαν διαφήμιση για φίλτρα νερού ακούγεται).

English version

Handyman and Science — or How Ingenuity and Science Help You Solve Everyday Problems… and Also Get Your Hands a Little Dirty

Also as my dad used to say "Think for 20 minutes, work for five."

From a fridge malfunction years ago, I had stopped using the water supply to it for about 12–13 years. But lately, with four people in the family, I’ve been noticing how often each of us opens the fridge to get cold water — and this has been going on for about six months. Add to that how many bottles of water we now keep in the fridge compartment, forcing it to struggle to keep up with cooling after all those openings. The bottles keep emptying and need refilling. Lots of consumption, lots of hassle.

So I decided to restore the water supply. But after all those years of disuse, what could have built up inside the pipe?

I researched and found a cleaning method.

Step 1: Run hot water through it for at least half an hour to kill whatever it can, dissolve or soften any gunk that may be there, and weaken any harmful bacterial film.

Step 2: Flush it with a chlorine solution — 5 ml bleach per 1 liter of water — and leave it in the pipe for half an hour to an hour to kill microorganisms and any mold (which, in my case, there wasn’t).

Step 3: Rinse with clean water for at least an hour to remove all chlorine.

Step 4: Reconnect and restore the circuit to operation.

This methodology is the same one I’ve been using for 35+ years as a programmer. The most ancient mathematical thought: the algorithm. Design each step with IF–THEN–ELSE to address potential problems. Add a bit of high school physics to apply the plan. Combine that with imagination to visualize the solution and carry it out.

I inspected the existing installation carefully and spent a whole day thinking through the solution. I planned the steps. Calculated which plumbing parts I already had from previous jobs (I always keep anything that still works) and what I needed to buy.

Then I visualized every move, step by step, before executing. And that’s exactly what I did.

I bought a small valve for €6 and six meters of water level hose for €5. I couldn’t find a 1/4-inch cap, so I went into ELSE mode — which turned out to be even more convenient.

I went up to the roof and shut off the return from the solar heater. I opened the hot water tap to drain the pipe and then shut off the supply from the wall to the faucet.

I disconnected the water supply to the fridge. I disconnected the hot water supply to the faucet and joined them together with an adapter (to borrow a computing term) — male-to-male. Now, if I opened the valves, hot water would flow into the pipe. But where would it go?

The solution was a water level hose inserted into the small fridge supply pipe from the other side after softening it with a heat gun. Two cable ties secured it to avoid leaks. The hose looped back into the kitchen sink so the hot water could flow out freely. My only worry: would the pipe withstand 60°C water and the heat on the copper, or would it expand and fall apart after a while?

The fix: I placed the hose outlet into a basin filled with cold water and ice packs (overkill, but better safe than sorry). It worked perfectly. The pipe stayed heated for about an hour, killing — or at least weakening — bacteria in preparation for round two.

After an hour, I shut off the hot water, disconnected the setup, and restored the faucet connection. I tested it (always unit test and debug) and it worked fine. Now it was time to push the chlorine solution through the pipe and leave it there to act. In my mind, it was like siphoning gas from a tank.

If I placed a 4-liter container of the solution on the kitchen counter, it would be higher than the pipe’s end on the other side, and by the principle of communicating vessels, the liquid would flow until the levels equalized — the same way water reaches our homes.

But I didn’t want to suck on a tube of chlorine solution, so I needed a way to connect the container to the supply. On the other end, I coiled the water level hose into a basin on the floor.

The imagined solution that would serve two purposes was to attach a valve to the free end of the supply. The valve would be kept closed. Onto it, I attached a balcony watering hose with the connectors I already had, measured it to reach the bottom of the container, and cut it to length.

Now for the fun part (too bad I didn’t film it, but it was late and I wanted to finish). Using a small funnel, I filled the hose with tap water, which stopped at the closed valve. I placed the upper end all the way to the bottom of the container and then opened the valve. The result: the water inside the hose flowed downward, pulling the solution from the container along with it, and — thanks to the principle of communicating vessels — the container began to empty.

When the container was down to about one-fifth, I closed the valve. The flow in the pipe stopped. I pinched the water level hose, secured the pinch with a cable tie, and left it for an hour while watching The Fall of the House of Usher directed by Mike Flanagan (everything he’s made is amazing).

Since I hadn’t found a cap for the small pipe and hadn’t disconnected the return hose to the sink, once the hour was up, I switched the water supply to that pipe, turned on the faucet, and let it run for over an hour to rinse the chlorine thoroughly. In the end, the water had no smell and tasted perfectly normal.

*He kept fixing things right up to his last days

As I learned from my father, a true master craftsman, “When you finish a job, clean up and leave the space as you found it before you started.” Another wise saying of his, which I always follow: “Think for 20 minutes, work for five.” In this case, it was hours of thinking and uninterrupted, smooth-flowing work from 9:00 PM to 2:00 AM — minus the waiting times. Thank you, Dad. I miss you. I always remember you.

Even though it was 2:10 in the morning by the time I was done, I packed up all the tools. I always keep whatever I might need nearby, having calculated it before I start the job. I put the fridge back in place, mopped up for any small leaks, and finally went to bed — I had work in the morning.

Cheers! (Sounds like a water filter commercial.)

Το σημάδι του Σταυρού του Νότου/The sign of the Southern Cross: Black Sabbath

Black Sabbath - Το Σημάδι του Νότιου Σταυρού Αν δεν υπάρχει φως όταν κανείς δεν βλέπει, τότε πώς μπορώ να ξέρω τι μπορεί να πιστεύεις; Μια ιστορία έχει ειπωθεί που δεν μπορεί να είναι αληθινή κάπως πρέπει να αντανακλά την αλήθεια που νιώθουμε Ξεθώριασε, ξεθώριασε, εξαφανίσου στο τίποτα. Ξεθώριασε, ξεθώριασε, σπάσε την κρυστάλλινη σφαίρα. Ω, είναι το σημάδι, νιώθω ότι είναι η ώρα,

σε έναν μικρό κόσμο δυτικά του θαύματος, κάπου, πουθενά, παντού. Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο που θα λάμψει όταν πέσει το καλοκαίρι. Αν μια ηχώ δεν απαντά όταν ακούει ένα συγκεκριμένο τραγούδι, τότε το θηρίο είναι ελεύθερο να περιπλανηθεί, αλλά ποτέ δεν φαίνεται τριγύρω. είναι το σημάδι του Νότιου Σταυρού, είναι το σημάδι του Νότιου Σταυρού. Σάλπαρε μακρυά στον ουρανό.

Από το βιβλίο ο λόγος έχει ειπωθεί, ψίθυροι από ξεχασμένο ψαλμό. μαζευτείτε όλοι γύρω από τους νέους, αυτοί θα μας κάνουν δυνατούς. Φτάστε πάνω από τα όνειρά ευχαρίστησης, δώστε ζωή σε αυτούς που πεθαίνουν. Ατενίστε πέρα από τους δικούς σας ορίζοντες, σάλπαρε με το πλοίο των αναστεναγμών. είναι το σημάδι του Νότιου Σταυρού, είναι το σημάδι του Νότιου Σταυρού. Ξεθώριασε, ξεθώριασε, σπάσε την κρυστάλλινη σφαίρα. Ξεθώριασε, ξεθώριασε, δεν μπορώ να το δεχτώ άλλο πια. Σε έναν πραγματικό κόσμο δυτικά του θαύματος, κάπου, πουθενά, παντού. Υπάρχει ένα ουράνιο τόξο, δες το να λάμπει, όταν πέφτει το καλοκαίρι.

Από το βιβλίο ο λόγος ειπωνεται, ψίθυροι από ξεχασμένο τραγούδι. μαζευτείτε γύρω από τους νέους, αυτοί θα μας κάνουν δυνατούς. Είναι το σημάδι του Νότιου Σταυρού, είναι το σημάδι του Νότιου Σταυρού. Μην ζεις για την ευχαρίστηση, κάνε τη ζωή τον θησαυρό σου. Ξεθώριασε. Οκτώ μίλια ψηλά, έτοιμος να πέσεις, και κανείς δεν βρίσκεται να σε πιάσει. Ψάξε για το σημάδι, την ώρα, το σημάδι του Νότιου Σταυρού.

Ανάλυση Gemini AI

Το τραγούδι διαπραγματεύεται θέματα πίστης, αναζήτησης νοήματος και της μάχης μεταξύ φωτός και σκότους, αλήθειας και ψευδαίσθησης. Το Σημάδι του Νότιου Σταυρού: Ο Νότιος Σταυρός (Southern Cross) είναι ένας αστερισμός που είναι ορατός κυρίως στο νότιο ημισφαίριο. Στην ποίηση και τη λογοτεχνία, συχνά χρησιμοποιείται ως σύμβολο καθοδήγησης, ελπίδας ή πνευματικής φώτισης, ειδικά σε σκοτεινές ή αβέβαιες εποχές. Η επανάληψη της φράσης "It's the sign of the southern cross" υποδηλώνει μια αναζήτηση ή μια αναγνώριση αυτού του καθοδηγητικού συμβόλου σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα. Αμφιβολία και Αλήθεια: Οι αρχικοί στίχοι "If there isn't light when no one sees / Then how can I know what you might believe" θέτουν ερωτήματα σχετικά με την αντικειμενικότητα της αλήθειας και την ατομική πίστη. Υποδηλώνουν ότι η αλήθεια μπορεί να είναι υποκειμενική και να εξαρτάται από την αντίληψη. Η φράση "A story told that can't be real / Somehow must reflect the truth we feel" ενισχύει την ιδέα ότι ακόμα και οι φανταστικές αφηγήσεις μπορούν να αγγίξουν βαθιές, εσωτερικές αλήθειες. "Fade Away, Break the Crystal Ball": Αυτή η επανάληψη είναι μια έκκληση για απόρριψη των ψευδαισθήσεων και των προκαθορισμένων πεπρωμένων. Η "κρυστάλλινη σφαίρα" συμβολίζει την προσπάθεια πρόβλεψης του μέλλοντος ή την προσκόλληση σε προλήψεις. Το "Fade away" μπορεί να αναφέρεται στην εξάλειψη των ψεμάτων ή των αρνητικών επιρροών. Η φράση "I can't accept it any more" στο τέλος υποδηλώνει μια οριστική ρήξη με αυτές τις ψευδαισθήσεις. Κόσμοι και Πραγματικότητα: Οι αναφορές σε "small world west of wonder" και "real world west of wonder" δημιουργούν μια αντίθεση μεταξύ ενός φανταστικού ή ιδεαλιστικού κόσμου και της σκληρής πραγματικότητας. Η τοποθέτηση "δυτικά του θαύματος" μπορεί να υποδηλώνει μια περιοχή πέρα από την άμεση κατανόηση, έναν τόπο όπου η λογική και το φανταστικό συναντώνται. Το "Somewhere, nowhere, all" υπογραμμίζει την παγκοσμιότητα και την άπιαστη φύση αυτών των εννοιών. Το Θηρίο και η Απουσία Ανάδρασης: "If an echo doesn't answer / When it hears a certain sound / Then the beast is free to wander / But never is seen around." Αυτοί οι στίχοι είναι ιδιαίτερα αινιγματικοί. Το "θηρίο" μπορεί να συμβολίζει το κακό, τον φόβο ή τις αθέατες δυνάμεις που δρουν στον κόσμο. Η απουσία "ανάδρασης" (echo) όταν υπάρχει ένας "συγκεκριμένος ήχος" μπορεί να σημαίνει ότι το κάλεσμα για βοήθεια ή αφύπνιση δεν βρίσκει ανταπόκριση, αφήνοντας το κακό να περιπλανιέται ανεξέλεγκτο αλλά αθέατο. Κάλεσμα για Δράση και Ελπίδα: Το τραγούδι παίρνει μια πιο ελπιδοφόρα τροπή με στίχους όπως "Gather all around the young ones / They will make us strong" και "Reach up above your dreams of pleasure / Give a life to those who die / Look beyond your own horizons". Αυτό αποτελεί ένα κάλεσμα για ενότητα, αυτοθυσία και μεταμόρφωση. Η έμφαση στους νέους υποδηλώνει την ελπίδα για το μέλλον, ενώ η προτροπή να κοιτάξουμε πέρα από την ευχαρίστηση και τους ορίζοντές μας ενθαρρύνει μια πιο πνευματική και αλτρουιστική προσέγγιση στη ζωή. Το "Sail the ship of sighs" μπορεί να αναφέρεται στο ταξίδι μέσα από τις δυσκολίες και τους πόνους της ζωής. "Don't live for pleasure / Make life your treasure": Αυτή η σαφής δήλωση συνοψίζει ένα κεντρικό μήνυμα του τραγουδιού: την απόρριψη του υλισμού και της επιφανειακής ευχαρίστησης υπέρ της αναζήτησης βαθύτερου νοήματος και αξίας στη ζωή. Συνολικά, το "The Sign of the Southern Cross" είναι ένα φιλοσοφικό τραγούδι που εξερευνά τη φύση της πραγματικότητας, της πίστης και της ανθρώπινης κατάστασης. Οι Black Sabbath χρησιμοποιούν σκοτεινές και μεταφορικές εικόνες για να αναδείξουν την πάλη για την αλήθεια σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα, προσφέροντας παράλληλα μια αχτίδα ελπίδας μέσω της ενότητας, της αυτοθυσίας και της αναζήτησης ανώτερων σκοπών.

The sign of the southern cross

If there isn't light when no one sees
Then how can I know what you might believe
A story told that can't be real
Somehow must reflect the truth we feel, yeah
Fade away, fade away
Vanish into small
Fade away, fade away
Break the crystal ball
Oh, it's the sign
Feels like the time
On a small world west of wonder
Somewhere, nowhere, all
There's a rainbow that will shimmer
When the summer falls
If an echo doesn't answer
When it hears a certain sound
Then the beast is free to wander
But never is seen around
Then it's the sign of the southern cross
It's the sign of the southern cross
All right
Sail away
To the sky
From the book the word is spoken
Whispers from forgotten song
Gather all around the young ones
They will make us strong
Reach up above your dreams of pleasure
Give a life to those who die
Look beyond your own horizons
Sail the ship of sighs
And it's the sign of the southern cross
It's the sign of the southern cross
Fade away, fade away
Break the crystal ball
Fade away, fade away
I can't accept it any more
On a real world west of wonder
Somewhere, nowhere, all
There's a rainbow, see it shimmer
When the summer falls
From the book the word is spoken
Whispers from forgotten song
Gather all around the young ones
They will make us strong
It's the sign of the southern cross
It's the sign of the southern cross
Don't live for pleasure
Make life your treasure
Fade away
Eight miles high, about to fall
And no one there to catch you
Look for the sign, the time
The sign of the southern cross

Analysis Gemini AI

The song deals with themes of faith, the search for meaning, and the battle between light and darkness, truth and illusion. The Sign of the Southern Cross The Southern Cross is a constellation mainly visible in the Southern Hemisphere. In poetry and literature, it often serves as a symbol of guidance, hope, or spiritual enlightenment, especially during dark or uncertain times. The repetition of the phrase "It's the sign of the southern cross" suggests a search for or recognition of this guiding symbol in a world full of uncertainty. Doubt and Truth The opening lines, "If there isn't light when no one sees / Then how can I know what you might believe," raise questions about the objectivity of truth and individual belief. They imply that truth can be subjective and depend on perception. The line "A story told that can't be real / Somehow must reflect the truth we feel" reinforces the idea that even fictional narratives can touch upon deep, inner truths. "Fade Away, Break the Crystal Ball" This repetition is a call to reject illusions and predetermined destinies. The "crystal ball" symbolizes attempts to predict the future or an adherence to superstitions. "Fade away" can refer to the elimination of lies or negative influences. The phrase "I can't accept it any more" at the end suggests a definitive break from these illusions. Worlds and Reality References to "small world west of wonder" and "real world west of wonder" create a contrast between an imaginary or idealistic world and harsh reality. The positioning "west of wonder" might suggest an area beyond immediate comprehension, a place where logic and the fantastical meet. "Somewhere, nowhere, all" emphasizes the universality and elusive nature of these concepts. The Beast and the Absence of Response "If an echo doesn't answer / When it hears a certain sound / Then the beast is free to wander / But never is seen around." These lyrics are particularly enigmatic. The "beast" could symbolize evil, fear, or unseen forces at work in the world. The absence of an "echo" when a "certain sound" is heard might mean that the call for help or awakening goes unanswered, leaving evil to roam unchecked but unseen. A Call to Action and Hope The song takes on a more hopeful tone with lines like "Gather all around the young ones / They will make us strong" and "Reach up above your dreams of pleasure / Give a life to those who die / Look beyond your own horizons." This constitutes a call for unity, self-sacrifice, and transformation. The emphasis on the young suggests hope for the future, while the urging to look beyond pleasure and our own horizons encourages a more spiritual and altruistic approach to life. "Sail the ship of sighs" could refer to the journey through life's difficulties and sorrows. "Don't live for pleasure / Make life your treasure" This clear statement summarizes a central message of the song: the rejection of materialism and superficial pleasure in favor of seeking deeper meaning and value in life. Overall, "The Sign of the Southern Cross" is a philosophical song that explores the nature of reality, faith, and the human condition. Black Sabbath uses dark and metaphorical imagery to highlight the struggle for truth in a world filled with uncertainty, while also offering a ray of hope through unity, self-sacrifice, and the pursuit of higher purposes.

Throw the Devil Horns

... Not for Gene Simons though (put away that thumb man. Not the right sign)

... Όχι όμως για τον Gene Simmons (βάλε αυτόν τον αντίχειρα μέσα, φίλε. Δεν είναι η σωστή χειρονομία).

(greek and english bellow)

Being a greedy bastard

Η Απληστία του Gene Simmons

Η Προσπάθεια Κατοχύρωσης

Ο Simmons κατέθεσε την αίτηση στο Γραφείο Ευρεσιτεχνιών και Εμπορικών Σημάτων των ΗΠΑ στις 9 Ιουνίου 2017. Ισχυρίστηκε στην αίτησή του ότι χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη χειρονομία στο εμπόριο στις 14 Νοεμβρίου 1974, κατά τη διάρκεια της περιοδείας των KISS "Hotter Than Hell". Επιδίωκε να την κατοχυρώσει ως εμπορικό σήμα για "ψυχαγωγία, δηλαδή, ζωντανές εμφανίσεις από μουσικούς καλλιτέχνες, προσωπικές εμφανίσεις από μουσικούς καλλιτέχνες".

Η Χειρονομία

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη χειρονομία που περιέγραψε ο Simmons στην αίτησή του περιλάμβανε τον αντίχειρα εκτεταμένο κάθετα στην παλάμη, κάτι που διαφέρει από τον τρόπο που τη χρησιμοποιούσε συνήθως ο Ronnie James Dio (όπου ο αντίχειρας συνήθως κρατούσε τα μεσαία και παράμεσα δάχτυλα). Η εκδοχή του Simmons μοιάζει περισσότερο με το σημάδι "σ' αγαπώ" της Αμερικανικής Νοηματικής Γλώσσας. Αργότερα δήλωσε ότι η έμπνευσή του για τη χειρονομία προήλθε από τον Spider-Man(lol).

Η Αντίδραση και η Απόσυρση

Η προσπάθεια του Simmons να κατοχυρώσει τη χειρονομία αντιμετωπίστηκε με ευρεία κριτική και χλευασμό από οπαδούς, άλλους μουσικούς και νομικούς εμπειρογνώμονες:

• Η χήρα του Ronnie James Dio, Wendy Dio: Ήταν ιδιαίτερα έντονη, χαρακτηρίζοντας την προσπάθεια "αηδιαστική" και "γελοία", δηλώνοντας ότι η χειρονομία "ανήκει σε όλους – δεν ανήκει σε κανέναν". Απείλησε μάλιστα με νομικές ενέργειες αν εγκρινόταν η κατοχύρωση.

• Άλλοι Μουσικοί: Πολλοί στην κοινότητα της ροκ και της μέταλ σκηνής χλεύασαν την ιδέα, επισημαίνοντας τη μακρά ιστορία και την ευρεία χρήση της χειρονομίας.

• Νομικά Εμπόδια: Νομικοί σύμβουλοι σε θέματα εμπορικών σημάτων σημείωσαν ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τον Simmons να κατοχυρώσει επιτυχώς μια χειρονομία που είναι τόσο διαδεδομένη και χρησιμοποιείται εδώ και αιώνες σε διάφορους πολιτισμούς και πλαίσια. Υποστήριξαν ότι είχε γίνει "κοινό κτήμα" και δεν μπορούσε να λειτουργήσει ως αναγνωριστικό πηγής για έναν συγκεκριμένο καλλιτέχνη.

---

Η Ηθική Διάσταση

Η προσπάθεια του Gene Simmons να κατοχυρώσει τη χειρονομία "devil horns" ήταν ανήθικη και καθαρά κερδοσκοπική. Αυτό είναι ένα συναίσθημα που μοιράζονται ευρέως τόσο οι οπαδοί όσο και οι μουσικοί.

Το βασικό ζήτημα δεν ήταν απλώς μια νομική κίνηση. Ήταν μια προσπάθεια να ιδιωτικοποιηθεί μια χειρονομία βαθιά ενσωματωμένη στην κουλτούρα, ειδικά στην κοινότητα της ροκ και της μέταλ, όπου συμβολίζει την ενότητα, το πάθος και μια κοινή ταυτότητα. Ο ισχυρισμός του Simmons αγνόησε:

• Αρχαίες Πολιτισμικές Ρίζες: Η χειρονομία υπήρχε για αιώνες ως τρόπος για να αποτραπεί το κακό, πολύ πριν από τη ροκ.

• Η Διάδοση από τον Ronnie James Dio: Ο Dio χρησιμοποιούσε και εξηγούσε σταθερά τη σημασία της χειρονομίας, συνδέοντάς την άμεσα με την προστατευτική της προέλευση, όχι με εμπορικό όφελος. Την χάρισε στον κόσμο του metal.

• Κοινοτική Ιδιοκτησία: Για τους metalheads, είναι μια αυθόρμητη έκφραση ενθουσιασμού στις συναυλίες και ένα σύμβολο του ανήκειν. Το να προσπαθείς να την κατοχυρώσεις με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας έμοιαζε σαν να προσπαθείς να χρεώσεις τους ανθρώπους για να αναπνεύσουν.

The Trademark Attempt

• When: Simmons filed the application with the U.S. Patent and Trademark Office on June 9, 2017.

• His Claim: In his application, he claimed he first used the gesture in commerce on November 14, 1974, during KISS's "Hotter Than Hell" tour. He sought to trademark it for "entertainment, namely, live performances by a musical artist; personal appearances by a musical artist."

• The Gesture: It's important to note that the specific gesture Simmons described in his filing included the thumb extended perpendicular to the palm, which is distinct from the way Ronnie James Dio typically performed it (where the thumb often tucks the middle and ring fingers). Simmons' version more closely resembles the "I love you" sign in American Sign Language. He later stated his inspiration for the gesture came from Spider-Man.

---

The Backlash and Withdrawal

Simmons' trademark attempt was met with widespread criticism and ridicule from fans, fellow musicians, and legal experts:

• Ronnie James Dio's Widow, Wendy Dio: She was particularly vocal, calling the attempt "disgusting" and "laughable," stating that the gesture "belongs to everyone – it doesn't belong to anyone." She even threatened legal action if the trademark was granted.

• Other Musicians: Many in the rock and metal community scoffed at the idea, pointing out the gesture's long history and widespread use.

• Legal Hurdles: Trademark attorneys noted that it would be extremely difficult for Simmons to successfully trademark a gesture that is so ubiquitous and has been used for centuries across various cultures and contexts. They argued it had become "genericized" and could not function as a source identifier for one specific artist.

 Gene Simmons's attempt to trademark the "devil horns" is unethical and driven purely by profit. It's a sentiment widely shared by fans and musicians alike.

The core issue wasn't just about a legal maneuver; it was about trying to privatize a gesture deeply embedded in culture, particularly in the rock and metal community, where it signifies unity, passion, and a shared identity. Simmons's claim ignored:

• Ancient Cultural Roots: The gesture existed for centuries as a way to ward off evil, long before rock and roll.

• Ronnie James Dio's Popularization: Dio consistently used and explained the gesture's meaning, linking it directly to its protective origins, not to commercial gain. He gifted it to the metal world.

• Communal Ownership: For metalheads, it's a spontaneous expression of enthusiasm at concerts and a symbol of belonging. Trying to patent it felt like trying to charge people for breathing.

being the Man

Ο Άνθρωπος πίσω από τη Διάδοση: Ronnie James Dio

Η Ιστορία: Ο αείμνηστος, σπουδαίος Ronnie James Dio (τραγουδιστής των Rainbow, Black Sabbath και Dio) πιστώνεται συντριπτικά με τη διάδοση των "devil horns" στη heavy metal κοινότητα. Άρχισε να το χρησιμοποιεί λίγο μετά την ένταξή του στους Black Sabbath το 1979, όπου αντικατέστησε τον Ozzy Osbourne, ο οποίος ήταν γνωστός για τη χρήση του σήματος της ειρήνης.

• Η Εξήγηση του Dio: Ο Dio δήλωσε ότι έμαθε τη χειρονομία από την Ιταλίδα γιαγιά του, η οποία τη χρησιμοποιούσε για να αποτρέψει το κακό μάτι. Τη βρήκε ταιριαστή για τα σκοτεινά και μυστικιστικά θέματα της μουσικής των Black Sabbath, αλλά τόνισε ότι ήταν ένα σημάδι προστασίας και καλής τύχης, όχι ένας φόρος τιμής στον διάβολο. Την προσάρμοσε δείχνοντας τα δάχτυλα προς τα πάνω.

• Διάδοση: Η συχνή και εμβληματική χρήση της χειρονομίας από τον Dio στη σκηνή την έκανε γρήγορα συνώνυμη με το heavy metal, εξαπλώνοντάς την ταχύτατα μεταξύ των οπαδών παγκοσμίως. Για πολλούς, είναι ένα παγκόσμιο σύμβολο εκτίμησης και ανήκειν στην κοινότητα του metal.

Ronnie James Dio: The Widely Accepted Popularizer

• The Story: The late, great Ronnie James Dio (vocalist for Rainbow, Black Sabbath, and Dio) is overwhelmingly credited with popularizing the "devil horns" in heavy metal. He began using it shortly after joining Black Sabbath in 1979, where he replaced Ozzy Osbourne, who was known for using the peace sign.

• Dio's Explanation: Dio stated that he learned the gesture from his Italian grandmother, who used it to ward off the evil eye. He found it fitting for the dark and mystical themes of Black Sabbath's music, but emphasized it was a sign of protection and good luck, not an homage to the devil. He adapted it by pointing the fingers upwards.

• Ubiquity: Dio's frequent and iconic use of the gesture on stage quickly made it synonymous with heavy metal, spreading rapidly among fans worldwide. For many, it's a universal symbol of appreciation and belonging within the metal community.

RIP Tom Lehrer: μια κοινωνική μουσική σάτιρα των μαθηματικών

 

And what is it that put America in the forefront of the nuclear nations? And what is it that will make it possible to spend twenty billion dollars of your money to put some clown on the moon? Well, it was good old American know how, that's what, as provided by good old Americans like Dr. Wernher von Braun!

Gather 'round while I sing you of Wernher von Braun,
A man whose allegiance
Is ruled by expedience.
Call him a Nazi, he won't even frown,
"Ha, Nazi, Schmazi, " says Wernher von Braun.

Don't say that he's hypocritical,
Say rather that he's apolitical.
"Once the rockets are up, who cares where they come down?
That's not my department, " says Wernher von Braun.

Some have harsh words for this man of renown,
But some think our attitude
Should be one of gratitude,
Like the widows and cripples in old London town,
Who owe their large pensions to Wernher von Braun.

You too may be a big hero,
Once you've learned to count backwards to zero.
"In German oder English I know how to count down,
Und I'm learning Chinese!" says Wernher von Braun.

Ερωτηθείς κάποτε γιατί σταμάτησε να γράφει στίχους και να συνθέτει τραγούδια, έδινε την αφοπλιστική απάντηση «η πολιτική σάτιρα έγινε απαρχαιωμένο είδος όταν απένειμαν το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης στον Χένρι Κίσιντζερ»

Goodbye Ozzy

 Ακόμα ένας θρύλος πέρασε στην αιωνιότητα.

Ozzy Osbourn 3 Δεκεμβρίου 1948 - 22 Ιουλίου 2025

ήμουν τυχερός και ήμουν σε αυτή τη συναυλία!

Τι να πούμε για τον Ozzy Osbourne. Ένας από τους 4 που δημιούργησαν το Heavy Metal.

Δεν έγραφε στίχους και μουσική αλλά είχε ευλογηθεί με μια μοναδική φωνή που στη μουσική και τους στίχους, τη θεματική γενικότερα ενός είδους που μόλις γεννιόταν.

Η φωνή, μεταλλική, σε στοίχειωνε και πάνω σε αυτό έχτισε όλη την περσόνα του Prince of Darkness και έζησε μια Rock Star ζωή με πολύ αλκοόλ, ναρκωτικά και μουσική. Μετά τους Sabbath, έκανε solo καριέρα και συνεργάστηκε με πολλούς σπουδαίους μουσικούς.

Τα δύο πρώτα αλμπουμ του Blizzard of Oz και Diary of a madman είναι άπό τα καλλίτερα στη μουσική σκηνή όλων των ειδών και επηρέασε το είδος όσο λίγα. Είναι πλέον κλασσικά.

Δεν ήμουν ποτέ fan της περσονας που είχε δημιουργήσει αλλά ήταν από τους πιο επηρεαστικούς στην metal σκηνή.Ξώκειλε πολύ με την εμμονή του για το όνομα και την κληρονομιά των Sabbath, τα reality show, την κόντρα με τους Maiden και την έχθρα του στον Dio, αλλά συγχωρείται γιατί είναι ο Ozzy (αν και υποπτεύομαι ότι η Sharon -γυναίκα και manager του -ήταν από πίσω).

Ευτύχησε και ευτυχήσαμε λίγο πριν πεθάνει να δώσει μια τελευταία συναυλία, ένα τέλος, closure. Το metal πήγε πίσω στην αρχή λίγο πριν το πραγματικό τέλος.

Αντίο Ozzy. Σε αγαπήσαμε για όσα πρόσφερες στη μουσική που λατρεύουμε. Get your throne in the underworld as Prince of Darkness.

Another legend passed into eternity. What can we say about Ozzy Osbourne? One of the four who created Heavy Metal. He didn't write lyrics and music but was blessed with a unique voice that perfectly fit the music, lyrics, and overall themes of a genre that was just being born. 

His metallic voice haunted you, and upon this, he built his entire persona as the Prince of Darkness, living a rock star life with a lot of alcohol, drugs, and music. After Sabbath, he pursued a solo career and collaborated with many great musicians. His first two albums, "Blizzard of Ozz" and "Diary of a Madman," are among the best in the music scene across all genres and influenced the genre like few others. They are now classics. 

I was never a fan of the persona he created, but he was one of the most influential figures in the metal scene. He often went overboard with his obsession over the Sabbath name and legacy, the reality shows, the feud with Maiden, and his animosity towards Dio, but he's forgiven because he's Ozzy (although I suspect Sharon—his wife and manager—was behind it). 

He was fortunate, and we were fortunate, to see him give one last concert, a final closure, shortly before he died. Metal went back to its beginning just before the true end. Goodbye, Ozzy. We loved you for all you offered to the music we adore. Get your throne in the underworld as Prince of Darkness.

Το αντισυνταγματικό Σύνταγμα ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ

 

Ξέρω ότι οι κομματικοί θα μου την πέσουν γιατί δεν καταλαβαίνουν πέρα από το κομματικό όφελος. "Αν δεν είσαι εργαλείο για το κόμμα είσαι εχθρός". Το έμαθα αυτό πολύ καλά.
Αυτό που κάνω είναι να προσεγγίζω τα πράγματα από μια σκοπιά που να είναι όσο πιο κοντά στην έννοια της Δημοκρατίας, όπως αυτή επινοήθηκε. Ο Δήμος κρατεί, δηλαδή νομοθετεί. Ίσως είναι ουτοπικό στις μέρες μας ίσως όχι. Είναι ζήτημα διαλόγου. Όμως το άλλο άκρο που φτάσαμε είναι ανεκδιήγητο. Είναι ολιγαρχικό το πολίτευμα, ακόμη και κατά τον Αριστοτέλη, αλλά το να έχει γίνει συνταγματικό άρθρο η ανισότητα είναι αντισυνταγματικό όπως και να το κάνουμε.
Το άρθρο 86 του συντάγματος έχρισε την Βουλή υπεύθυνη για ρόλο εισαγγελέα για τα πολιτικά πρόσωπα. Δηλαδή ένα σώμα που ΔΕΝ έχουν σχέση με την λειτουργία την εμπειρία και την επιστημοσύνη του εισαγγελικού λειτουργήματος και που πρώτα και κύρια βρίσκεται κάτω από τον άμεσο έλεγχο της πλειοψηφίας. Δηλαδή η κυβέρνηση αποφασίζει τι θα κάνει με τις κατηγορίες εναντίον της. Αυτοδικάζεται!

Καμία κυβέρνηση δεν άλλαξε το άρθρο 86 που έφερε το ΠαΣοΚ με εγκέφαλο τον Βενιζέλο, που μίλησε με αφορμή τον αντισυνταγματικό νόμο για την ανώτατη παιδεία, αφού δεν υπάρχει τρόπος παρερμηνείας του άρθρου του Συντάγματος, για επαυξημένο Σύνταγμα, πως λέμε επαυξημένη πραγματικότητα! Σύνταγμα κατά το δοκούν, δηλαδή λάστιχο.

Οι νόμοι, ακόμη και το Σύνταγμα δεν είναι θέσφατα. Δεν γράφτηκαν από κάποια θεότητα σε πέτρα και είναι απαράβατα,. Είναι προϋποθέσεις καλής λειτουργίας της κοινωνίας και προσπαθούν να διασφαλίσουν την αγαστή συνύπαρξη των μελών της. Αν πρέπει να αλλάξουν αλλάζουν, αλλά για αυτό είναι κρίσιμο να ερωτάται ο λαός. Αν πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα σε αυτό πρέπει να ερωτάται ο λαός. Αλλιώς θα βλέπουμε συνεχώς να διολισθαίνει η κάθε κυβέρνηση σε όλο και πιο βαθιά και σάπια διαπλοκή και διαφθορά και θα προσπαθεί πάντα να διαφθείρει όσους χρειάζεται για να διατηρεί την εξουσία της.

Στο βιβλίο μου «Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη… κρίση» προσπαθώ να προσεγγίσω την οπτική της συμμετοχής όσων περισσότερο είναι δυνατόν στη νομοθετική διαδικασία. Να εισαχθεί το στοιχείο της τυχαιότητας ώστε να μην ελέγχονται τα πάντα.

Η εξουσία διαφθείρει, και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα, ή όπως είπε ο Αριστοτέλης «το κληρωτό είναι Δημοκρατικό»

Αυτονομία και ετερονομία

wiki:Κορνήλιος Καστοριάδης

Εξαιρετικά σημαντική προσωπικότητα διανόησης, πολιτικής και φιλοσοφίας. Σε αντίθεση με το σημερινό πολιτικό σκηνικό, που είναι εντελώς τοξικό και απολίτικο ακθώς, όπως θα διαβάσετε παρακάτω αυτο-ταυτολογείται, και ετερονομεί. Στο πολιτικό αυτό σύστημα η κοινωνία ετεροκαθορίζεται και δεν αυτοπροσδιορίζεται. Μια προσέγγιση που με οδήγησε στο δικό μου έργο - προφανώς δεν κάνω καμία σύγκριση με το τεράστιο μέγεθος του Καστοριάδη - "Δμοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση"

Αυτονομία και ετερονομία

Μέρος μιας σειράς για τον Ελευθεριακό σοσιαλισμό

Η έννοια της αυτονομίας ήταν κεντρική στα πρώτα του γραπτά,[188] και συνέχισε να επεξεργάζεται την έννοια, τις εφαρμογές και τα όριά της μέχρι τον θάνατό του, κερδίζοντας τον τίτλο του «φιλοσόφου της αυτονομίας». Η ίδια η λέξη είναι ελληνική, όπου το αυτό- σημαίνει «από/για τον εαυτό» και το νόμος σημαίνει «νόμος». Αναφέρεται στην κατάσταση της «αυτο-θέσμισης» μέσω της οποίας κάποιος δημιουργεί τους δικούς του νόμους, είτε ως άτομο είτε ως ολόκληρη κοινωνία. Και ενώ κάθε κοινωνία δημιουργεί τους δικούς της θεσμούς, μόνο τα μέλη των αυτόνομων κοινωνιών έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος και θεωρούν τους εαυτούς τους ως την απόλυτη πηγή δικαιοσύνης.[189] Αντίθετα, τα μέλη των «ετερόνομων κοινωνιών» (ετερο-, «άλλο») αναθέτουν αυτή τη διαδικασία σε μια εξουσία εκτός της κοινωνίας, αποδίδοντας συχνά την πηγή των παραδόσεών τους σε θεϊκές προελεύσεις ή, στη σύγχρονη εποχή, στην «ιστορική αναγκαιότητα».[190] Ο Καστοριάδης εντόπισε στη συνέχεια την ανάγκη των κοινωνιών όχι μόνο να δημιουργούν αλλά και να νομιμοποιούν τους νόμους τους, να εξηγούν, με άλλα λόγια, γιατί οι νόμοι τους είναι δίκαιοι. Οι περισσότερες παραδοσιακές κοινωνίες το έκαναν αυτό μέσω της θρησκείας, ισχυριζόμενες ότι οι νόμοι τους δόθηκαν από τον Θεό ή έναν μυθικό πρόγονο και επομένως πρέπει να είναι αληθινοί.

Μια εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα βρίσκεται στην Αρχαία Ελλάδα, όπου το σύνολο των πόλεων-κρατών που εξαπλώθηκαν σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, αν και δεν ήταν όλες δημοκρατικές, έδειξαν έντονα σημάδια αυτονομίας, και κατά την ακμή της, η κλασική Αθήνα απέκτησε πλήρη επίγνωση του γεγονότος, όπως φαίνεται στον Επιτάφιο του Περικλή, όπου ο Περικλής επαινεί τον αθηναϊκό τρόπο ζωής — εκτιμώντας την ελευθερία πάνω από την απλή ειρήνη και ησυχία.[191] Ο Καστοριάδης θεωρούσε την Αρχαία Ελλάδα, ένα θέμα που τράβηξε όλο και περισσότερο την προσοχή του, όχι ως πρότυπο προς αντιγραφή, αλλά ως ένα πείραμα που θα μπορούσε να εμπνεύσει μια πραγματικά αυτόνομη κοινότητα — μια κοινότητα που θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τους νόμους της χωρίς να αναθέτει την πηγή τους σε μια ανώτερη αρχή. Οι Έλληνες διέφεραν από άλλες κοινωνίες επειδή όχι μόνο ξεκίνησαν ως αυτόνομοι, αλλά διατήρησαν αυτό το ιδανικό αμφισβητώντας συνεχώς τους νόμους τους, ενώ τους υπάκουαν στον ίδιο βαθμό (ακόμη και σε σημείο επιβολής θανατικής ποινής), αποδεικνύοντας ότι οι αυτόνομες κοινωνίες μπορούν πράγματι να υπάρχουν.

Όσον αφορά τις σύγχρονες κοινωνίες, ο Καστοριάδης σημειώνει ότι ενώ οι θρησκείες έχουν χάσει μέρος της κανονιστικής τους λειτουργίας, η φύση τους εξακολουθεί να είναι ετερόνομη, μόνο που αυτή τη φορά έχει ορθολογικές προφάσεις. Ο καπιταλισμός νομιμοποιείται μέσω της «λογικής», ισχυριζόμενος ότι «βγάζει λογικό νόημα»,[192] αλλά ο Καστοριάδης παρατήρησε ότι όλες αυτές οι προσπάθειες είναι τελικά ταυτολογικές, στο ότι μπορούν να νομιμοποιήσουν ένα σύστημα μόνο μέσω των κανόνων που ορίζονται από το ίδιο το σύστημα. Έτσι, όπως ακριβώς η Παλαιά Διαθήκη ισχυριζόταν ότι «Υπάρχει μόνο ένας Θεός, ο Θεός», ο καπιταλισμός ορίζει τη λογική ως τη μεγιστοποίηση της χρησιμότητας και την ελαχιστοποίηση του κόστους, και στη συνέχεια νομιμοποιείται με βάση την αποτελεσματικότητά του να πληροί αυτά τα κριτήρια. Παραδόξως, αυτός ο ορισμός της λογικής μοιράζεται και από τον Κομμουνισμό, ο οποίος, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε φαινομενική αντίθεση, είναι προϊόν του ίδιου φαντασιακού, και χρησιμοποιεί τις ίδιες έννοιες και κατηγορίες για να περιγράψει τον κόσμο, κυρίως με υλικούς όρους και μέσω της διαδικασίας της ανθρώπινης εργασίας.

---

Το σχέδιο της αυτονομίας

Ο Καστοριάδης βλέπει την πολιτική οργάνωση των αρχαίων ελληνικών πόλεων όχι ως ένα μοντέλο προς μίμηση, αλλά μάλλον ως πηγή έμπνευσης προς μια αυτόνομη κοινωνία. Απορρίπτει επίσης τον όρο «πόλη-κράτος» που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις αρχαίες ελληνικές πόλεις· γι' αυτόν, η διοίκηση των ελληνικών πόλεων δεν ήταν αυτή ενός Κράτους με τη σύγχρονη έννοια του όρου, καθώς οι ελληνικές πόλεις ήταν αυτοδιοικούμενες. Το ίδιο ισχύει και για τον αποικισμό, καθώς οι γειτονικοί Φοίνικες, οι οποίοι είχαν παρόμοια επέκταση στη Μεσόγειο, ήταν μοναρχικοί μέχρι το τέλος τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής του αποικισμού, ωστόσο, γύρω στην εποχή των επικών ποιημάτων του Ομήρου, οι Έλληνες, αντί να μεταφέρουν το κοινωνικό σύστημα της μητρόπολής τους στην νεοσύστατη αποικία, για πρώτη φορά στην γνωστή ιστορία, νομοθέτησαν εκ νέου από την αρχή. Αυτό που επίσης έκανε τους Έλληνες ξεχωριστούς ήταν το γεγονός ότι, ακολουθώντας τα παραπάνω, διατήρησαν αυτό το σύστημα ως διαρκή αυτονομία, το οποίο οδήγησε στην άμεση δημοκρατία.

Αυτό το φαινόμενο της αυτονομίας είναι και πάλι παρόν στην ανάδυση των κρατών της βόρειας Ιταλίας κατά την Αναγέννηση,[193] ως προϊόν μικρών ανεξάρτητων εμπόρων.

Βλέπει μια ένταση στη σύγχρονη Δύση μεταξύ, αφενός, του σχεδίου της αυτονομίας και του δυναμικού για δημιουργικότητα και, αφετέρου, της συντριπτικής δύναμης του καπιταλισμού. Αυτά χαρακτηρίζονται αντίστοιχα ως το δημιουργικό φαντασιακό και το καπιταλιστικό φαντασιακό:

«Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι της ιστορίας, της ιστορίας με την ευρεία έννοια. Ένας δρόμος φαίνεται ήδη σαφώς χαραγμένος, τουλάχιστον στον γενικό του προσανατολισμό. Αυτός είναι ο δρόμος της απώλειας νοήματος, της επανάληψης κενών μορφών, του κομφορμισμού, της απάθειας, της ανευθυνότητας και του κυνισμού ταυτόχρονα με την αυξανόμενη κυριαρχία του καπιταλιστικού φαντασιακού της απεριόριστης επέκτασης της «ορθολογικής κυριαρχίας», της ψευδολογικής ψευδοκυριαρχίας, μιας απεριόριστης επέκτασης της κατανάλωσης για χάρη της κατανάλωσης, δηλαδή για το τίποτα, και μιας τεχνοεπιστήμης που έχει αυτονομηθεί στην πορεία της και που είναι προφανώς εμπλεκόμενη στην κυριαρχία αυτού του καπιταλιστικού φαντασιακού.

Ο άλλος δρόμος πρέπει να ανοιχτεί: δεν είναι καθόλου χαραγμένος. Μπορεί να ανοιχτεί μόνο μέσω μιας κοινωνικής και πολιτικής αφύπνισης, μιας αναβίωσης του σχεδίου της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, δηλαδή της βούλησης για ελευθερία. Αυτό θα απαιτούσε μια αφύπνιση της φαντασίας και του δημιουργικού φαντασιακού.»[77]

Υποστηρίζει ότι, τους τελευταίους δύο αιώνες, οι ιδέες για την αυτονομία επανέρχονται στο προσκήνιο: «Αυτή η εξαιρετική αφθονία φτάνει σε ένα είδος κορύφωσης κατά τους δύο αιώνες που εκτείνονται μεταξύ 1750 και 1950. Πρόκειται για μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο λόγω της πολύ μεγάλης πυκνότητας της πολιτιστικής δημιουργίας, αλλά και λόγω της πολύ ισχυρής ανατρεπτικότητάς της.»[194][195]

Paranoid, a Chatgpt analysis

 

*Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να κάνει μια ανάλυση βασισμένη στις πηγές που βρίσκει βάσει στατιστικής αλλά δεν μπορεί να νιώσει αυτό που βιώνει και εκφράζει ο καλλιτέχνης μπουσικά και στιχουργικά. Δεν θα μπορούσε να γράψει το Paranoid

Lyrics Geezer Butler

Music Iommi, Butler

Black Sabbath – Paranoid
Ελληνική μετάφραση

[Verse 1]
Finished with my woman 'cause she couldn't help me with my mind
Τελείωσα με τη γυναίκα μου γιατί δεν μπορούσε να με βοηθήσει με το μυαλό μου
People think I'm insane because I am frowning all the time
Οι άνθρωποι νομίζουν πως είμαι τρελός επειδή κατσουφιάζω συνεχώς

[Verse 2]
All day long I think of things but nothing seems to satisfy
Όλη μέρα σκέφτομαι πράγματα, αλλά τίποτα δεν με ικανοποιεί
Think I'll lose my mind if I don't find something to pacify
Νομίζω θα χάσω το μυαλό μου αν δεν βρω κάτι να με ηρεμήσει

[Chorus]
Can you help me occupy my brain?
Μπορείς να με βοηθήσεις να απασχολήσω το μυαλό μου;
Oh yeah

[Verse 3]
I need someone to show me the things in life that I can't find
Χρειάζομαι κάποιον να μου δείξει τα πράγματα της ζωής που δεν μπορώ να βρω
I can't see the things that make true happiness, I must be blind
Δεν μπορώ να δω αυτά που φέρνουν την αληθινή ευτυχία, μάλλον είμαι τυφλός

[Verse 4]
Make a joke and I will sigh and you will laugh and I will cry
Πες ένα αστείο κι εγώ θα αναστενάξω, κι εσύ θα γελάσεις κι εγώ θα κλάψω
Happiness I cannot feel and love to me is so unreal
Δεν μπορώ να νιώσω ευτυχία και η αγάπη για μένα είναι τόσο μη πραγματική

[Verse 5]
And so as you hear these words telling you now of my state
Και έτσι, καθώς ακούς αυτά τα λόγια που σου μιλούν για την κατάστασή μου
I tell you to enjoy life, I wish I could but it's too late
Σου λέω να απολαύσεις τη ζωή, μακάρι να μπορούσα κι εγώ, αλλά είναι αργά

1. Ψυχική αστάθεια & κατάθλιψη

Ο αφηγητής δηλώνει από την αρχή ότι δεν μπορεί να ελέγξει το μυαλό του και νιώθει πως οι σκέψεις του τον κατακλύζουν:

"People think I'm insane because I am frowning all the time"
"All day long I think of things but nothing seems to satisfy"

Περιγράφει μια κλασική κατάσταση κατάθλιψης ή αγχώδους διαταραχής, στην οποία ο κόσμος τον παρεξηγεί ενώ εκείνος βυθίζεται στην εσωτερική του ανισορροπία. Δεν υπάρχει ικανοποίηση ή ανακούφιση από τις σκέψεις του.

---

2. Αποξένωση & αδυναμία επικοινωνίας

Το τραγούδι μιλά για απόσταση από τους άλλους και την αίσθηση πως κανείς δεν τον καταλαβαίνει:

"Make a joke and I will sigh and you will laugh and I will cry"

Η αλληλεπίδραση με τους άλλους γίνεται σχεδόν παράλογη· υπάρχει παρανόηση, διαστρέβλωση συναισθημάτων. Αυτό εντείνει την απομόνωση του ατόμου.

---

3. Αναζήτηση νόηματος & απελπισία

Ο αφηγητής ψάχνει απεγνωσμένα κάποιο νόημα:

"I need someone to show me the things in life that I can't find"

Αυτό παραπέμπει στην υπαρξιακή αγωνία, στην πάλη να βρει κάποιος τι αξίζει, τι τον κάνει ευτυχισμένο. Όμως ο ίδιος νιώθει «τυφλός» απέναντι σε τέτοια νοήματα.

---

4. Μη πραγματική αγάπη & ανικανότητα για σύνδεση

Η αγάπη, που συνήθως παρουσιάζεται ως λύτρωση, εδώ αποδομείται:

"Happiness I cannot feel and love to me is so unreal"

Για τον αφηγητή, η αγάπη είναι ψεύτικη ή άπιαστη, κάτι που δεν τον αφορά πλέον. Δηλώνει μια υπαρξιακή αποστροφή απέναντι στο πιο θετικό ανθρώπινο συναίσθημα.

---

5. Ειρωνεία και τραγική επίγνωση

Το τραγούδι τελειώνει με μια τραγική προτροπή:

"I tell you to enjoy life, I wish I could but it's too late"

Αυτός ο στίχος αποκαλύπτει μια ειρωνεία: ο ήρωας έχει φτάσει σε σημείο μηδέν και μιλά από το «τέλος», σαν να προειδοποιεί. Πρόκειται για μια σχεδόν φιλοσοφική διαθήκη, με επίγνωση του τέλους και απόλυτη απελπισία.

---

📌 Συμπεράσματα

Το "Paranoid" δεν είναι απλώς μια ροκ κραυγή. Είναι ένα σκοτεινό πορτρέτο της εσωτερικής αποσύνθεσης ενός ανθρώπου που νιώθει αποκομμένος, χαμένος και παγιδευμένος στο ίδιο του το μυαλό. Παρά το δυνατό του ρυθμό, η θεματική του είναι βαθιά υπαρξιακή και τραγική. Ίσως για αυτό και παραμένει διαχρονικό.

Αν περπατά σαν πιγκουίνος, αν μοιάζει με πιγκουίνο είναι πιγκουίνος. If it walks like a penguin and looks like a penguin, it's a penguin.

 

Ο Θουκυδίδης λέει, ο δυνατός θα προχωρήσει μέχρι εκεί που του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος έως εκεί που του επιβάλλει η αδυναμία του. Συνεχίζει την ηθική της εποχής του με τον περίφημο διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μήλιων όπου οι Μήλιοι θέλουν να μείνουν ουδέτεροι αλλά οι Αθηναίοι απαντούν ότι αυτό τους προσβάλλει διότι αν τους πολεμούσαν θα τους έδιναν αξία ενώ τώρα τους περιφρονουν. Τελειώνουν δε με τη φράση «Έτσι τα βρήκαμε και έτσι θα μείνουν τα πράγματα. Ο δυνατός θα επιβάλλει αυτό που του λέει η φύση του όπως το λιοντάρι στην αντιλόπη». Η Μήλος εξαπανδρίστηκε από τους Αθηναίους, που στο μεταξύ είχαν χτίσει τον Παρθενώνα(!)

Βέβαια στον Ευριπίδη που έζησε τον πελοποννησιακό πόλεμο αναφέρει στο έργο του το πόσο επαίσχυντος είναι ο πόλεμος αφού οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους ενώ πρέπει να γίνεται το αντίθετο, όπως είναι το φυσικό.

Ο πόλεμος είναι επαίσχυντος, όπως και να το δει κανείς, αφού ο άνθρωπος μπαίνει σε μια διαδικασία που θα κάνει τα πάντα να κερδίσει για να υποστηρίξει την ίδια την επιβίωσή του, θα αποκτηνωθεί.

Υπάρχει κατά καιρούς ένας υφέρπον ρομαντισμός για τον «καθαρό» πόλεμο, τον ιπποτισμό και τη δόξα που κερδίζεται αλλά είναι απατηλές, παραπλανητικές δοηασίες . Έγινε προσπάθεια να μπουν κάποιοι κανόνες στις πολεμικές συγκρούσεις ώστε να αποφευχθούν οι ακρότητες και οι βαρβαρότητες μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο αλλά ο δεύτερος που ακολούθησε λίγο μετά, και όσοι άλλοι πιο σύγχρονοι, δεν τους τήρησαν.

Η κατάσταση, δυστυχώς για το είδος μας μπορεί να εκτραχυνθεί πέρα από τα όρια των «κανόνων» του πολέμου. Τότε που υπερισχύει ο εθνικισμός και ο ρατσισμός. Όταν θεωρείς ότι για κάποιο περίεργο λόγο, και από τύχη, το να γεννηθείς σε ένα συγκεκριμένο μέρος και όχι λίγο παραδίπλα, σε κάνει ξεχωριστό, ή κάνει τους άλλους υποδεέστερους σε σχέση με σένα.

Οι Ευρωπαίοι με τις αποικίες τους και τον τρόπο που φερόταν στους αποικισμένους λαούς. Ο Λεοπόλδος του Βελγίου, ας πούμε και ο ακρωτηριασμός χιλιάδων κατοίκων του Κογκό που δεν μάζευαν αρκετό κακάο.

Ο αφανισμός των Αζτέκων και των Ινδιάνων της Αμερικάνικης ηπείρου από Ισπανούς και λοιπούς Ευρωπαίους.

Τα σκλαβοπάζαρα των δούλων στην Αμερική με εμπόρους τους Ολλανδούς και δουλοκτήτες τους Αμερικανούς. Ο ρατσισμός στην Αμερική που ακόμη υπάρχει διάχυτος σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Ο τρόπος που οι Ιάπωνες πραγματοποίησαν την σφαγή της Ναντσίν το 1937. Έξι εβδομάδες, σφαγών, εκτελέσεων και βιασμών 200.000-300.000 ανθρώπων

Ο τρόπος που ο Χίτλερ κήρυξε τον πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, δηλώνοντας ότι δεν καλύπτεται από τη συνθήκη της Γενεύης γιατί έχουν να κάνουν με ιδεολογικό πόλεμο και υποδεέστερο λαό, τους Σλάβους. Και αργότερα, το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, που θεωρούσε τους Αφρικανούς υπανθρώπους.

Και βέβαια το Ολοκαύτωμα (μεταξύ των ολοκαυτωμάτων των Ινδιάνων, των Αφρικανών και πόσων ακόμη) όπου 6.000.000 Εβραίοι δολοφονήθηκαν μόνο γιατί ήταν Εβραίοι ή είχαν εβραϊκές ρίζες. Μαζί τους Σλάβοι, κομμουνιστές, Ρομά, ομοφυλόφιλοι, ψυχικά πάσχοντες και ό,τι άλλο έβλεπε αφ’ υψηλού η άρια, η «υπέρτερη» φυλή.

Το όνειδος είναι ότι το Ολοκαύτωμα των Εβραίων δεν έγινε σε πεδία μάχης αλλά από ένα συντεταγμένο κράτος που είχε μεταβληθεί σε πολεμική μηχανή ενάντια σε μια κοινωνική, άοπλη, ασύντακτη ομάδα. Από ένα λαό που είχε ασπαστεί την ιδέα της ανωτερότητάς του – με συστηματική και έντονη προσπάθεια από το ναζιστικό κράτος, από τη στιγμή που κατέλαβε την εξουσία – και που ο λαός αυτός στην πλειονότητά του ενεργά συμμετείχε στην σφαγή αθώων ανθρώπων (Εβραίων) ή απλώς αδιαφόρησε.

Το ναζιστικό καθεστώς δημιούργησε καταστάσεις όπου οι άνθρωποι έχαναν την ανθρωπιά τους και αποκτηνωνόταν. Παράδειγμα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους σοβιετικούς στρατιώτες αιχμάλωτους πολέμου όπου οι Γερμανοί τους άφηναν νηστικούς μέχρι που ο λιμός να τους αφανίσει ή να τους κάνει κανίβαλους.

Και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανάτου των Εβραίων τα πράγματα ήταν το ίδιο απάνθρωπα. Οι Εβραίοι έπρεπε να υπομείνουν την σκληρή, βίαιη, ωμή μοίρα που τους επέβαλαν οι κυρίαρχοι μέχρι να αφανιστούν με βιομηχανικό τρόπο και «Γερμανική ακρίβεια» στους θαλάμους αερίων. Και να σωρευτούν μετά τα χρυσά δόντια τους, τα ρούχα τους τα μαλλιά τους για χρήση από τους Ναζί.

Από τη δική μου οπτική, και μελετώντας όσο μπορώ την ιστορία, βλέπω ότι κτήνη δεν ήταν τα θύματα, όσο και να προσπαθούσαν να τους βλέπουν έτσι οι κατά καιρούς ισχυροί ρατσιστές. Κτήνη είναι οι ρατσιστές που στερούν τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά από τους συνανθρώπους τους.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Σε ένα θέμα ταμπού για πολλούς. Στο Ισραήλ και όσα διαπράττει στους Παλαιστίνιους. Προσωπικά θεωρώ σοκαριστικό αυτό που διαπράττουν οι απόγονοι των θυμάτων της κτηνωδίας του ρατσισμού, του ισχυρού, των ναζί, στους αδύναμους. Δεν μπορώ να βρω καμιά διαφορά σε αυτά που περιέγραψα πιο πάνω, με αυτά που διαπράττει το κράτος τους Ισραήλ με τη στήριξη πλειοψηφίας του λαού του. Όταν κάποτε ήσουν εσύ το θύμα μιας τέτοιας κτηνωδίας, ηθικά, θα έπρεπε να είσαι ο πρώτος που να είσαι εναντίον του πολέμου και της επιβολής αδικίας λόγω ισχύος. Όμως ο Θουκυδίδης, που περιέγραψε την ηθική πλευρά του πολέμου, δηλώνει ξεκάθαρα πως όσο περισσότερο είσαι εκτεθειμένος στον πόλεμο τόσο πιο πολύ εξαχρειώνεσαι. Οι πολίτες του Ισραήλ εκτίθενται στον πόλεμο εδώ και πολλές γενιές και νομίζω ότι αυτό δεν γίνεται για λόγους άμυνας πια.

Η πιο δημοφιλής επωδός σε όποιον φέρει αντίθετη προς της πράξεις του Ισραήλ άποψη είναι ότι είναι «αντισημίτης», άρα ναζί με μία έννοια. Πρόκειται για ένα παραπλανητικό επικίνδυνα πολυχρησιμοποιημένο επιχείρημα για την συγκεκριμένη κατάσταση. Δεν κρίνεται κάποιος από το τι έτυχε να γεννηθεί ή τι θέλει να είναι αλλά από το τι κάνει. Αν ένας Εβραίος δολοφονήσει έναν άνθρωπο δεν θα πρέπει να συλληφθεί, δικαστεί και τιμωρηθεί αν κηρυχθεί ένοχος, επειδή είναι Εβραίος;

Αν το κράτος του Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία δεν θα το πούμε γιατί είναι Εβραϊκό κράτος; Δεν με ενδιαφέρει αν είναι η Αμερική, η Γερμανία, η Αγγλία, η Τουρκία ή η Ελλάδα. Αν είσαι κράτος απαρτχάιντ, ρατσιστικό, κτηνώδες και καταπιέζεις κοινωνικές ομάδες λόγω του ότι είναι διαφορετικοί από σένα. Αν χρησιμοποιείς την υπέρτερη ισχύ σου για να αφανίσεις, χρησιμοποιείς το λιμό ως όπλο – πόσο πιο απάνθρωπο πια;- καταστρέφεις υποδομές αναδομές, κατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία και στοχοποιείς, ακρωτηριάζεις, δολοφονείς κατά χιλιάδες, αδιάκριτα άνδρες, γυναίκες, παιδιά, τότε ναι προκαλείς γενοκτονία. Τότε ναι, είσαι κράτος απαρτχάιντ, τότε ναι πρέπει η διεθνής κοινότητα να επιφέρει παύση της κτηνωδίας, ισορροπία και να επιβάλλει δίκιο και δίκαιο. Στους εγκληματίες που οδηγούν τη σφαγή τιμωρία και στους αδικημένους, επιτέλους, δικαιοσύνη.

Δεν έχει να κάνει με το ποιος είσαι αλλά με το τι κάνεις. Και αυτό που κάνεις, όντας ο ισχυρότερος στην περιοχή, με την υποστήριξη της μεγαλύτερης δύναμης στον πλανήτη και την ανοχή του «πολιτισμένου» κόσμου (που έχει επιφέρει αρκετά ολοκαυτώματα έως τώρα) είναι να αφήνεις πίσω σου δυστυχία, θάνατο, αίμα και ατελείωτα πτώματα αθώων.

Το διεθνές δίκαιο ξεκαθαρίζει τι συμβαίνει στη Γάζα και στους Παλαιστίνιους εδώ και σχεδόν ογδόντα χρόνια. Ο Ο.Η.Ε. έχει τα ψηφίσματα που αν εφαρμοστούν λύνουν την κατάσταση. Το Διεθνές δικαστήριο της Χάγης έχει ήδη κηρύξει εγκληματία πολέμου τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, όχι γιατί είναι Εβραίος αλλά γιατί είναι εγκληματίας πολέμου. Όμως αν δεν στηρίξουν οι ισχυροί του πλανήτη τους διεθνείς οργανισμούς ο διεθνής νόμος είναι κενό γράμμα

Ακόμα και οι λαοί και οι άνθρωποι ως πρόσωπα έχουν στρεβλές θέσεις σε σχέση με αυτό που ονομάζουμε «ανθρώπινες αξίες», ανθρωπιά. Αυτό που περιγράφει το πρώτο άρθρο της ιδρυτικής διακήρυξης του Ο.ΗΕ.

«Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ στις 10 Δεκεμβρίου 1948, είναι ένα διεθνές έγγραφο που ορίζει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες για όλους. Περιέχει 30 άρθρα που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα δικαιωμάτων, από την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης μέχρι το δικαίωμα σε εργασία και εκπαίδευση. Η Διακήρυξη βασίζεται στην αρχή ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι σε αξιοπρέπεια και δικαιώματα.»

Ισχύει για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, φύλο, ηλικία, εθνικότητα, ή οποιαδήποτε άλλη διαφορά. Είναι τόσο απλό ώστε να δημιουργήσεις έναν αληθινά πανανθρώπινο κόσμο.

Δυστυχώς το φυλετικό ένστικτό – όχι με την σημερινή έννοια της φυλής – αλλά με την αρχέγονη έννοια της. Αυτή που θέλει μια μικρή ομάδα να μένει στη σπηλιά της και κάθε άλλος να είναι ξένος και εχθρός. Αυτή η οπτική δεν έχει απαλειφθεί από την ενστικτώδη-ζωώδη συμπεριφορά μας.

Δεν έχουμε εξελιχθεί νοητικά, όσο έχουμε τεχνολογικά και γνωσιακά, και αυτό μας κάνει επικίνδυνους για το είδος μας το ίδιο. Εμπλέκεται και υποδαυλίζει η θρησκεία και η «απόλυτη αλήθεια» που κουβαλά, για όσους πιστεύουν ότι φέρει τέτοια. Εμπλέκεται το σύστημα που σε εκπαιδεύει και στηρίζει τον ανταγωνισμό από πολιτισμούς, κόσμους (δυτικό ανατολικό, πρώτο-τρίτο) χώρες έως άτομα. Όλοι εναντίον όλων και όποιος επιβιώσει.

Οι ισχυροί συνεχίζουν να επιβάλλουν την ισχύ τους ωμά πάνω στους αδύνατους. Και όσο πιο ισχυροί νιώθουν τόσο πιο ωμή είναι η βία και η ακρότητά τους.

Με οφθαλμό αντί οφθαλμού θα μείνουμε όλοι τυφλοί. 

---------------------------

Thucydides says: the strong will advance as far as their strength allows, and the weak as far as their weakness compels them. He continues the ethics of his time with the famous dialogue between the Athenians and the Melians, in which the Melians wish to remain neutral, but the Athenians respond that such a stance insults them—because if the Melians fought, they would at least confer some value, but as things stand, they are merely despised. The dialogue ends with the line: “This is how we found things, and this is how they will remain. The strong will impose their will, as nature dictates, like the lion to the antelope.” Melos was subsequently depopulated by the Athenians, who, in the meantime, had built the Parthenon(!).

Of course, Euripides, who lived through the Peloponnesian War, mentions in his plays how shameful war is, since it leads to parents burying their children instead of the other way around, as is natural.

War is shameful, however one looks at it, since it thrusts humans into a process where they will do whatever it takes to survive, and in doing so, they become dehumanized.

There is, from time to time, a latent romanticism about the idea of the “pure” war, the chivalry and glory it supposedly brings, but these are deceptive, misleading notions. Efforts were made to set rules in warfare to avoid atrocities and barbarity, especially after the First World War. But the Second World War that followed soon after, and many others since, did not respect them.

The situation, unfortunately for our species, can become so brutal as to surpass even the so-called “rules” of war. This is when nationalism and racism prevail—when people believe, for some arbitrary reason and by mere accident of birth, that being born in one place and not just a little further away makes them special, or makes others inferior to them.

The Europeans and their colonies, and the way they treated colonized peoples. King Leopold of Belgium, for example, and the mutilation of thousands of Congolese who didn’t gather enough cocoa.

The extermination of the Aztecs and the Indigenous peoples of the American continent by the Spanish and other Europeans.

The slave markets in America, with Dutch traders and American slaveholders. The racism in America, still pervasive in large parts of society.

The way the Japanese carried out the Nanking Massacre in 1937—six weeks of slaughter, executions, and the rape of 200,000-300,000 people.

The way Hitler declared war on the Soviet Union, claiming the Geneva Convention didn’t apply because it was an ideological war against an “inferior” people, the Slavs. And later, apartheid in South Africa, which deemed Africans to be subhuman.

And of course, the Holocaust (among the many holocausts—of Indigenous peoples, of Africans, and so many others), in which six million Jews were murdered simply for being Jewish or having Jewish ancestry. Alongside them, Slavs, communists, Roma, homosexuals, the mentally ill, and anyone else deemed lesser by the so-called “Aryan” superior race.

The disgrace is that the Jewish Holocaust did not happen on battlefields but was perpetrated by an organized state that had turned into a war machine against a defenseless, disarmed, disorganized group of civilians. A people who had embraced the idea of their own superiority—pushed systematically and forcefully by the Nazi state once it took power—and who, in their majority, either actively participated in the slaughter of innocents (Jews) or simply looked away.

The Nazi regime created situations where people lost their humanity and became monstrous. For example, in the POW camps for Soviet soldiers, where Germans starved them until famine killed them or turned them to cannibalism.

In the concentration and death camps for Jews, conditions were equally inhumane. Jews had to endure the brutal, violent fate imposed by their oppressors until they were wiped out in an industrial fashion, with “German precision” in the gas chambers. Their gold teeth, clothing, hair were collected for Nazi use.

From my perspective, and studying history as much as I can, I see that the victims were never the monsters, no matter how hard the powerful racists of the time tried to depict them as such. The true monsters are the racists who strip fellow humans of their humanity.

And now we come to the present. To a topic that is taboo for many: Israel and what it does to the Palestinians. Personally, I find it shocking to see the descendants of those who once suffered the brutality of racism, the might of the Nazis, now committing the same brutality against the powerless. I cannot see any difference between what I described above and what the Israeli state, with the support of the majority of its people, is doing today. If you were once the victim of such monstrous acts, morally, you should be the first to stand against war and the imposition of injustice by force. But Thucydides, who so clearly described the moral aspect of war, says that the more you are exposed to war, the more debased you become. Israeli citizens have been exposed to war for many generations now, and I don’t think it’s about defense anymore.

The most popular refrain for anyone who opposes the actions of Israel is that they are “antisemitic,” equating them with Nazis in a way. But this is a misleading, dangerously overused argument in this specific context. People are not judged by what they happened to be born as or what they wish to identify as, but by what they do. If a Jew kills someone, shouldn’t he be arrested, tried, and punished if found guilty, despite being Jewish?

If the state of Israel is committing genocide, should we not call it that just because it’s a Jewish state? I don’t care if it’s America, Germany, England, Turkey, or Greece—if a state practices apartheid, racism, brutal oppression of social groups just because they are different, if it uses its superior power to destroy—starving civilians as a weapon (could anything be more inhuman?), destroying infrastructure, homes, schools, hospitals, and targeting, mutilating, killing thousands of men, women, children indiscriminately—then yes, that is genocide. Then yes, that is an apartheid state, and then yes, the international community must halt this brutality, restore balance, and impose justice. The criminals driving the slaughter must face punishment, and the oppressed must finally see justice.

It has nothing to do with who you are, but with what you do. And what you do, as the strongest in the region, with the support of the most powerful nation on the planet and the tolerance of the “civilized” world (which has already produced its share of holocausts), is to leave behind you nothing but misery, death, blood, and endless corpses of innocents.

International law is clear about what has been happening in Gaza and to the Palestinians for nearly eighty years. The UN has passed resolutions that, if implemented, would resolve the situation. The International Criminal Court in The Hague has already declared the Israeli prime minister a war criminal—not because he is Jewish, but because he is a war criminal. But unless the world’s powerful back the international bodies, international law remains an empty promise.

Even peoples and individuals, as persons, have warped positions when it comes to what we call “human values,” humanity itself. As stated in the first article of the founding declaration of the UN:

“The Universal Declaration of Human Rights, adopted by the UN on December 10, 1948, is an international document that sets out the fundamental human rights and freedoms for all. It contains 30 articles covering a wide range of rights, from freedom of thought and expression to the right to work and education. The Declaration is based on the principle that all human beings are born free and equal in dignity and rights.”

It applies to everyone, regardless of race, religion, gender, age, nationality, or any other difference. It is that simple to create a truly human world.

Sadly, the tribal instinct—no longer in the modern sense of race, but in the primal sense—persists. The instinct that makes a small group cling to its cave and see everyone else as a stranger, an enemy. This perspective has not been eliminated from our instinctive-animal behavior.

We have not evolved mentally as we have technologically and in terms of knowledge, and that makes us dangerous to our own species. Religion and the “absolute truths” it carries for those who believe in them add fuel to the fire. The system that educates us fosters competition: between cultures, worlds (West and East, first and third), countries, and even individuals. Everyone against everyone, and let whoever survives prevail.

The strong continue to impose their strength rawly on the weak. And the stronger they feel, the more raw and extreme their violence and brutality become.

With an eye for an eye, we will all end up blind.