Game of throne (GOT) Το παιχνίδι του στέμματος

Γνώρισα το Game of thrones μέσα από τη σειρά και ομολογώ ότι είναι εξαιρετική. Δεν είναι τυχαίο ότι δημιούργησε φαινόμενο αφού ανεβάζει την ποιότητα, και τον πήχη πολύ ψηλά.
Όμως, όπως έλεγε και ο Αντώνης Γκοτζιάς, που είχα καθηγητή σκηνοθεσίας και animation "Μια καλή ταινία αποτελείται από τρία πράγματα. Ένα καλό σενάριο. Ένα καλό σενάριο. Ένα καλό σενάριο."

Διαβάζοντας τα βιβλία του Game of thrones είδα πως το πολύ καλό σενάριο οδηγεί μια παραγωγή σε υψηλά στάνταρντ. Δεν χρειάζεται να πω πως τα συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Το συγκεκριμένο βιντεάκι το έφτιαξα αφού έφτιαξα το μιξάζ στη μουσική. Βέβαια το έκανα επειδή μου άρεσε το συγκεκριμένο τραγούδι "Rains of Castamere"aka "Song of Lanisters'" και με ιντρίγκαρε η ιστορία του.
Αφού βρήκα διάφορες εκτελέσεις στο Youtube, την αυθεντική, μια Γρηγοριανή και μια Heavy Metal τις συνδύασα, βάζοντας και το Misty Mountains από το Hobbit, γιατί αρέσει στα παιδιά μου και πάει με την ατμόσφαιρα.

Για να το ανεβάσω έκανα ένα μοντάζ πάνω στη μουσική επικεντρώνοντας σε πολύ λίγες σκηνές, κυρίως για να δώσω έμφαση, ειδικά στον πολυσυζητημένο κόκκινο γάμο και στο ειρωνικό τέλος του Tywin Lanister.

Enjoy...

Το βίντεο δεν ενσωματώνεται λόγω πνευματικών δικαιωμάτων,
έτσι πρέπει να το δείτε εδώ

Σκόρπια κείμενα: Χρόνος

Χρόνος

Όξινη βροχή που σκουριάζει τις ψυχές

Πρόσωπα χλωμά,

μάτια άδεια που κοιτάνε τη δουλειά τους,

κεφάλια σκυφτά,

μέση σκεβρωμένη κουβαλάει τη δουλεία

Ευτυχισμένος να χεις αφέντη

Σιγουριά και ασφάλεια

Παραπαίδι του χρόνου που σε καταπίνει

Σε χωνεύει στη λήθη της πραγματικότητας

Στόματα ορθάνοιχτα κραυγάζουν τη σιωπή της υποταγής

Και γυρίζει η ζωή

ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος

σε αιώνια σύμπαντα

σε άμετρες ζωές

χωρίς χρόνο να ζήσεις

για πάντα θα πεθαίνεις

Σκόρπια κείμενα: Ήρωας

Ήρωας

Τώρα σκοτεινιάζει ο ουρανός

Δύει ο ήλιος στη ματιά σου

Κάποτε τα χέρια δυνατά και τρυφερά μαζί

Τώρα σπασμένα κλαδιά, ξερά και άψυχα

Μαύρο σκοτωμένο αίμα

Βάφει το περήφανο στήθος

Εκεί που σου καρφώσανε την ανδρεία φτηνό μέταλλο

Μια τελευταία θύμηση, μισή να σβήνει

Μια τελευταία δροσιά από το δάκρυ που κύλησε, άθελά σου

Ένα στεγνωμένο αλμυρό αυλάκι πια

Γαλάζιο σάβανο ο ουρανός να σκεπάζει το βλέμμα σου

«Δεν μπορώ να τραβήξω άλλη ανάσα»

Όχι ήρωας πια, νεκρός 

Δελτίο τύπου

The X-Files

Όσοι με γνωρίζουν από παλιά ξέρουν ότι από τα μέσα του 1990 είχα γίνει fan της γνωστής σειράς The X-Files. 

Μια σειρά που άλλαξε τον τρόπο που γινόταν η τηλεόραση και που είχε πολύ ενδιαφέρον σε πολλά από τα θέματα που έθιγε.

Πρόσφατα είδα ότι θα γίνουν 6 νέα επεισόδια της σειράς και επειδή οι παλιές αγάπες die hard είπα να γράψω κάτι, αλλά έπεσα σε κάποιες αναρτήσεις που με καλύπτουν απόλυτα (ακόμη και στο πιο ήταν το καλλίτερο επεισόδιο της σειράς.

Δεν βρήκα όμως αναφορά στο επεισόδιο που είχε γράψει ο Στήβεν Κινγκ για τη σειρά και είχε μόνο τη Σκάλλυ πρωταγωνίστρια.

κλασσικός μαιτρ τρόμου ο King

Από wikipedia

""Chinga" is the tenth episode of the fifth season of the American science fiction television series The X-Files. It was written by noted author Stephen King and series creator Chris Carter, and directed by Kim Manners. The episode aired in the United States on February 8, 1998 on the Fox network. The episode is a "Monster-of-the-Week" story, a stand-alone plot which is unconnected to the series' wider mythology. "Chinga" earned a Nielsen rating of 12.8 and was viewed by 21.33 million viewers. The episode received mixed reviews from television critics."

Να μην ξεχνάμε την φοβερή  προσέγγιση στις κυβερνητικές πρακτικές με κορυφαία φιγούρα τον Καπνιστή, που στεκόταν πάνω από τις μυστικές υπηρεσίες και ήταν ο ενδιάμεσος μιας διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας που έλεγχε τον κόσμο

Σκάλι και Μόλντερ επιστρέφουν, και μαζί ο δημιουργός Κρις Κάρτερ. Θεωρητικά αυτό είναι το #1, απολύτως απαραίτητο ζητούμενο από μια αναβίωση. Οι άνθρωποι που το έκαναν σπουδαίο έρχονται ξανά, ύστερα από ένα διάλειμμα 13 χρόνων, για να πουν κι άλλες από εκείνες τις ιστορίες.

διαβάστε περισσότερα 

tunguska

...Εδώ η σειρά απλά τα κάνει όλα τέλεια. Το απόγειο της δημιουργικότητας και της σωστής λειτουργίας, όπου τα πάντα δουλεύουν τέλεια στις σωστές αναλογίες και τους σωστούς συνδυασμούς. Όταν έβλεπες επεισόδιο μυθολογίας, ήξερες πως είχες λόγο να είσαι ενθουσιασμένος. Όταν έβλεπες επεισόδιο Τέρας της Βδομάδας, ήξερες πως είχες λόγο να είσαι ενθουσιασμένος. Όλα σωστά.

Η μυθολογία εμπλουτίζεται, κάθε επεισόδιο νιώθεις πως πάει τα πράγματα μπροστά, προσθέτοντας συνεχώς νέα συναρπαστικά ερωτήματα (αλλά δίχως να σε αφήνει παραπονεμένο), ενώ πλέον έρχονται και σε παραλλαγές. Ας πούμε το «Musings of a Cigarette Smoking Man» είναι τυπικά επεισόδιο μυθολογίας καθώς αφορά έναν από τους κεντρικότερους χαρακτήρες και το background του, αλλά είναι φτιαγμένο με τρόπο που θα μπορούσε να είναι ένα πανέξυπνο αυτοτελές στόρι. Ή το “Memento Mori”, που πάλι αφορά πλοκές μακράς διαρκείας, αλλά είναι το πιο βαρύ δράμα που έχει κάνει η σειρά. Και με αυτοτελή επεισόδια σαν αυτά που συνέχισαν να δίνουν οι Μόργκαν & Γουόνγκ αλλά και ο Βινς Γκίλιγκαν (που αρχίζει να το παίρνει πάνω του το ζήτημα), κάθε βδομάδα ήταν μια έκπληξη.

Διαβάστε εδώ για όλες τις σαιζόν

Αλλά η 3η, ενώ εξίσου άψογη σε γενικό περιεχόμενο, είχε υψηλότερα τις κορυφές της. Ανέδυε μια αίσθηση αναρχική ιδιοφυίας που, για να είμαστε σωστοί, είναι το στοιχείο που εξακολουθεί να διαχωρίζει τα «X-Files» από σχεδόν οποιοδήποτε επίγονό του. (Κακό πράγμα το να παίρνεις τον εαυτό σου στα σοβαρά.) Δηλαδή ναι, τι να σας πω εγώ τώρα για το «Piper Maru» που το είχα δει δύο φορές στα καπάκια για να χωνέψω το πόσο επικό ήταν, και τι να συζητήσουμε για το «Talitha Cumi». Αυτά ήταν επεισόδια μυθολογίας, όχι αηδίες.

Αλλά αυτό είναι ένα πράγμα. Το να έχεις ένα ρόστερ επεισοδίων όπως τα «War of the Coprophages», «Pusher» ή το ξεκαρδιστικό «Jose Chung’s From Outer Space», είναι κάτι άλλο. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο όπου η σειρά έχει συγκεντρωμένο το καλύτερό της ρόστερ σεναριογράφων, όπου τα επεισόδια μυθολογίας είναι καθηλωτικά μπλοκμπάστερ, κι όπου το κάθε αυτοτελές, Τέρας της Βδομάδας επεισόδιο είναι μια νέα άσκηση ύφους, μια διαρκής εξερεύνηση του τι παλαβό, φρικιαστικό, τρομακτικό και πανέξυπνο μπορείς να ξεπετάς, βδομάδα μετά τη βδομάδα.

Βάλτε αυτή τη σεζόν σε χρονοκάψουλα.

Do you want to know when and how to die?

Όταν λέμε αυτοτελές επεισόδιο «X-Files», αυτό εννοούμε. Ένας σίριαλ κίλερ ξεκάνει μέντιουμ, κι ο συμπαθής Κλάιντ (ένας υπέροχος Πίτερ Μπόιλ) προχωρά αποφεύγοντας/περιμένοντας τη μοίρα του. Το σενάριο (βραβευμένο με Έμμυ) είναι αυτοαναφορικά έξυπνο κι αστείο, καταφέρνοντας όμως να πλαισιώσει την ιστορία του Κλάιντ με μια νότα στοχασμού πάνω στο θάνατο και την ύπαρξη. Είναι αποστομωτικό, για να είμαστε ειλικρινείς, και μάλλον το καλύτερο επεισόδιο όλης της σειράς.

Είναι πολύ περίεργο το πώς μπορεί ένα απλό, τόσο ανύποπτο αυτοτελές επεισόδιο να ξεχωρίζει τόσο έντονα μέσα σε μια σειρά γεμάτη από εντυπωσιακά, πολύπλοκα επεισόδια μυθολογίας ή από κραυγαλέες gimmick ιστορίες. Δεν διαθέτει τίποτα υπερβολικό ή προφανές ή συνταρακτικό, κι όμως φέρνει μαζί τόσο αποτελεσματικά όλα τα στοιχεία που έκαναν τη σειρά αγαπητή. Είναι αυτό που ο σκηνοθέτης Ντέιβιντ Νάτερ (ο πιο επιτυχημένο ‘πιλοτάκιας’ του Χόλιγουντ) έλεγε μιλώντας για το σενάριο, πως είναι τόσο τέλειο, ώστε βασικά ο σκηνοθέτης δε μπορεί να χάσει.

«Απλά κάνεις πίσω και το αφήνεις να συμβεί.»

Διαβαστε όλη την ανάλυση του επεισοδίου, and by all means ΔΕΙΤΕ ΤΟ!!!!

Μπορεί πια να είμαι πιο σκεπτικιστής απ'ότι η Σκάλλυ αλλά είναι αλήθεια ότι The truth is out there

Παρουσίαση "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση" 15-03-2015

Ήρθαν οι φωτογραφίες από την παρουσίαση του πολιτικού μου δοκιμίου  "Δημοκρατία, αυτή η άγνωστη... κρίση"
Να ευχαριστήσω τη Δέσποινα που τις τράβηξε.
Το Βασίλη Ξυδιά για την εύστοχη εισήγησή του.
Τον Νίκο Τουλιάτο για τον συντονισμό.
Την Παναγιώτα Μουρτίδου για την οργάνωση.
Την οργάνωση μελών ΣυΡιζΑ Κουκακίου Πλάκας για την φιλοξενία.
Όλους όσους παραβρέθηκαν για την όμορφη και ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Σκόρπια κείμενα: Εκδίκηση, η ζωή ως θύμα

Εγκαινιάζω με αυτή την ανάρτηση μια κατηγορία αναρτήσεων που την λέω "Σκόρπια κείμενα"

Διάφορα κείμενα που γράφω χωρίς την προοπτική έκδοσης.

Ελπίζω κάποιοι να περάσουν λίγο ευχάριστο χρόνο με αυτά.

Σκόρπια κείμενα: Εκδίκηση, η ζωή ως θύμα

Τα όμορφα ξυπόλυτα πόδια της σέρνοταν πάνω στη νοτισμένη πέτρα. Άφηνε πίσω της τα ματωμένα χνάρια μιας ζωής να ξεπλυθούν από τη βροχή. Ένιωθε το κρύο να εισχωρεί από το δέρμα στις πατούσες της και να ανεβαίνει ρίγος γαντζώνοντας έναν έναν τους σπονδύλους της.

Έφτασε στην άκρη. Τα δάχτυλά της βγήκαν στο κενό και αρπάχτηκαν στην ακμή της πέτρας.. Ισορρόπησε. Κοίταξε κάτω. Μια ριπή ανέμου χαστούκισε το μάγουλό της. Τα δάκρυά της  χανόταν στο ψιχάλισμα..

Μιαν άλλη ζωή πριν είχε μιαν άλλη ζωή, ευτυχισμένη. Το όνομά της ήθελε να το ξεχάσει. Των ανδρών η μάχη την είχε νικήσει. Όπως και τον σύζυγό της. Έναν σύζυγο που καμιά γυναίκα δεν θα είχε ποτέ ξανά. Η αγάπη της, ο έρωτάς της, ο προστάτης, η ομορφιά του κόσμου όλου, ο πατέρας του παιδιού της. Ένα παιδί που έδωσε στερνό αποχαιρετισμό στον πατέρα του με ένα κλάμα. Το είχε τρομάξει η σκληρή μάσκα του ήρωα άντρα– άφοβο, ανέκφραστο πρόσωπο από αυτά που οι ποιητές τραγουδούν το θάνατό τους. «Να γίνεις καλλίτερος από το γονιό σου» του ευχήθηκε και έφυγε χωρίς να επιστρέψει ποτέ.

Τα μαλλιά της μαστίγωναν το πρόσωπό της και μικρά τσιμπήματα ξύπναγαν τις μνήμες, θρυμματισμένες από το βάρος της λύπης.

Έκλαιγε, ούρλιαζε. Σχίζοταν τα σωθικά της και τραντάζονταν ολόκληρη. Η θύμηση της αγάπης δεν θα πέθαινε ποτέ. Θα της τρυπούσε πάντα την καρδιά.

Μόνο όταν το αίμα του φονιά πότισε την άμμο της εκδίκησης μπόρεσε να ελπίσει για το παιδί της.

Νύχτα όμως το φλογισμένο κεφάλι του γιου του δολοφόνου ξεπρόβαλε από το κούφιο άλογο. Το αίμα συνέχιζε να γυρίζει τον μύλο του θανάτου.

Φοβήθηκε. Οπισθοχώρησε με το μωρό στην αγκαλιά και κλειδώθηκε σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας που κατέρρευσε γρήγορα. Είχε δει τον πατέρα του νεαρού να μάχεται μανιασμένα και να σκορπά θάνατο, τούτος εδώ όμως είχε λύσσα στο βλέμμα, στο μυαλό.

Της πήρε το παιδί από τα χέρια. Εκείνη έπεσε στα γόνατα και τον παρακαλούσε κλαίγοντας. Ικέτευε, ούρλιαζε, απείλησε κούφια, σαν την κούφια καρδιά του. Εκείνος χαμήλωσε το βλέμμα και την κοίταξε. Μειδίασε σκληρά και άφησε το μωρό της να γλιστρήσει από τα δυνατά δάχτυλα που ποτέ δεν άφησαν όπλο να γλιστρήσει.

Μαζί με το γιό της έπεσε και η ψυχή της και έσβησε σαν κεράκι από την τελευταία αδύναμη πνοή που βγήκε από το στόμα του σπλάχνου της. Τώρα το άδειο κουφάρι που έλεγε σώμα θα ήταν έρμαιο στις ορέξεις του πολεμιστή, του κυρίαρχου, του άντρα.

Η ζωή ως θύμα.

Θρηνούσε. Βογκούσε και ούρλιαζε. Ούρλιαζε μέχρι που δεν είχε πια φωνή και έμενε με το στόμα να χάσκει ανοιχτό από την άδεια ψυχή. Κοιμόταν όταν δεν άντεχε να μένει ξύπνια άλλο και ξύπναγε βλέποντας να ουρλιάζει στον ύπνο της. Και πέθαινε κάθε που ξύπναγε.

Τα απαλά της πόδια την έφεραν νύχτα στο δωμάτιό του. Εκείνος κοιμόταν βαθειά στο κρεβάτι που την είχε σύρει τόσες φορές για να την γευτεί. Για να γευτεί την δύναμή του, την κυριαρχία του. Και υπέκυπτε σε μια συνεχή εκδίκηση ενάντια στη φύση της, χωρίς να θέλει, χωρίς να αντιστέκεται.

Βουβά σαν το θρήνο της γλίστρησε τη λεπίδα πάνω στο λαιμό του. Στάθηκε και απόλαυσε τον τελευταίο του ρόγχο. Κορόιδεψε την απορία στο τελευταίο του βλέμμα. Έφυγε όταν ένιωσε το αίμα να υγραίνει τις πατούσες της.

Ήταν ακόμη στην ακμή της πέτρας, στην κόψη της ζωής της. Άπλωσε τα χέρια σε ότι αγαπούσε και τα έκλεισε σε μια άδεια αγκαλιά. «Μπορείς να απελευθερώσεις τον εαυτό σου αλλά ο μόνος δρόμος είναι στο κενό». Έκανε το ετεροχρονισμένο τελευταίο βήμα.